Eindelijk weer normale berichten

in de samen­lev­ing: begren­zen van salaris­sen voor mensen die zich zelf onmis­baar acht­en in het geheel. Het woord ​‘acht­en’schi­jnt op het VWO al te moeil­ijk te zijn. Over inflatie gespro­ken, er is ook sociale inflatie. Waarom niet voet­ballers en kun­ste­naars meen­e­men in het geheel?
Men pin­gelt toch met het geld van de Russen die intussen straatarm zijn of dat bin­nenko­rt zullen wor­den. Kun­ste­naars hebben niet in de gat­en dat zij kap­i­tal­is­tis­che kun­st mak­en: rom­mel voor veel geld verkopen. Zet iets op het dek en je wordt al kun­ste­naar genoemd. Dat infla­toire denken is eigen aan mijn gen­er­atie, jaren­zes­tig. Denk maar aan het gouden kalf dat laatst leden vorr een paar miljoen verkocht is. Je moet van de pot gepleurd zijn om de sym­bol­iek ervan niet te begri­jpen en dat nu is voor­be­houden aan de neo-kap­i­tal­is­ten: een sym­bool kopen waar­van men de beteke­nis niet begri­jpt. Voet­ballers vin­den zich op 20 jarige leefti­jd al onmis­baar voor een elf­tal ter­wi­jl men nog niet eens een bal zuiver kan plaat­sen. Na drie weken niet getraind te hebben raakt men, zek­er onder druk, al snel overver­moeid. Een gierende inflatie in woordge­bruik gaat gepaard met een gierende inflatie in geld. Kor­tom: mijn T‑Notes short ges­loten, long zil­ver. Speculeren op long aex, for­tis en aegon voor de heel korte ter­mi­jn. Olie omhoog? Waarom niet? De usdol­lar omlaag? Nog even niet. De klap omlaag komt nog, maar nu eerst omhoog.