Rijst is voor een groot deel van de meer dan 6 miljard aardbewoners het basisvoedsel bij uitstek. Enkel maïs overtreft rijst in geproduceerde hoeveelheid wereldwijd.
Lukt de rijstoogst niet, dan betekent dit een tragedie voor honderden miljoenen mensen. Ook de prijs is een factor die nauwgezet opgevolgd en desnoods bijgestuurd moet worden.
Dat de Venetiaanse avonturier-handelaar Marco Polo (1254−1324) de rijst vanuit China naar Europa zou hebben meegebracht is een hardnekkige mythen, die evenwel op niets berust. De rijst heeft zijn weg stapsgewijs gevonden van het Verre Oosten via Arabië tot Sicilië, waar rijst van in de 10de eeuw deel uitmaakte van het menu. Het duurde nog ongeveer 500 jaar totdat ook in Noord-Italië rijstvelden verschenen.
Rijstveld Rijstaren
Bron: Wikipedia
Paella Rijsttaart
Sinds de 15de eeuw heeft rijst ook Europa veroverd en is vandaag populair voor diverse rijstschotels zoals rijst met kip en currysaus, paella, pilav en nasi-goreng en ook voor nagerechten zoals rijsttaartjes met saffraan of riz condé.
Plantkundig is rijst een grassoort en is daardoor familie van graan en maïs. Typisch voor rijst is de enorme hoeveelheid water die nodig is om de planten te doen gedijen. De rijstboeren en hun werkdieren moeten dan ook vele uren ploeteren in ondergelopen velden tijdens het planten, verzorgen en oogsten.
Er bestaan vele variëteiten, die niet alleen verschillen qua lengte van de korrel, maar ook qua zetmeelgehalte. In de VS zwaait de ‘long grain’ de plak, Europa heeft die trend lang gevolgd maar schakelt nu meer en meer over op de rondkorrelige Aziatische soorten. Bovendien vindt men, vooral in Azië, ‘sticky rice’, die meer zetmeel bevat en daardoor na het koken iets of wat kleeft en bij kenners ten zeerste in de smaak valt.
Maar ook in Azië, meer bepaald in Japan verbouwt men langkorrelige rijst als grondstof voor de bekende rijstbrandewijn saké.
Uit bovenstaande tabel blijkt, dat meer dan 90% van alle rijst ter wereld wordt geproduceerd in Azië en meer dan de helft ervan afkomstig is van China en India. Procentueel ligt de consumptie in dezelfde lijn.
Het verschil tussen productie en consumptie in 2008 bedroeg bijna 230 miljoen ton, wat betekent dat bijna 35% van de rijst gestockeerd werd. Een kanttekening bij dit cijfer: de productie is uitgedrukt in ruwe, dus ongepelde rijst. De meeste rijst wordt gepeld en dit geeft vanzelfsprekend een zeker verlies. Met dit verlies rekening houdend zal het verschil productie-consumptie iets kleiner worden.
Rijst is een product voor nationale consumptie, wat blijkt uit het eerder geringe exportcijfer, namelijk 5 à 6%. De belangrijkste rijstuitvoerder is Thailand, gevolgd door Vietnam en de VS.
De prijs van de rijst piekte de laatste 5 jaar tussen april en juni 2008 bij ca 1.015 USD/ton, zoals bovenstaande grafiek aantoont. Eind juli 2010 was deze prijs meer dan gehalveerd
(- 53%) tot 472,5 USD/ton (ca 372 EUR/ton).
Info over rijst futures is o.m. te vinden op de site van tradingcharts.com
http://futures.tradingcharts.com/marketquotes/index.php3?market=RR
evenals op de site van ino.com
http://quotes.ino.com/exchanges/contracts.html?r=CBOT_RR
Lukt de rijstoogst niet, dan betekent dit een tragedie voor honderden miljoenen mensen. Denk in dit verband aan de noodlottige overstromingen van augustus 2010 in o.m. Pakistan en het noorden van India.
Dat de Venetiaanse avonturier-handelaar Marco Polo (1254−1324) de rijst vanuit China naar Europa zou hebben meegebracht is een hardnekkige mythen, die evenwel op niets berust. De rijst heeft zijn weg stapsgewijs gevonden van het Verre Oosten via Arabië tot Sicilië, waar rijst van in de 10de eeuw deel uitmaakte van het menu. Het duurde nog ongeveer 500 jaar totdat ook in Noord-Italië rijstvelden verschenen.
Sinds de 15de eeuw heeft rijst ook Europa veroverd en is vandaag populair in de vorm van diverse rijstschotels zoals rijst met kip en currysaus, paella, pilav en nasi-goreng en ook voor nagerechten zoals rijsttaartjes met saffraan of riz condé.
Plantkundig is rijst een grassoort en is daardoor familie van graan en maïs. Typisch voor rijst is de enorme hoeveelheid water die nodig is om de planten te doen gedijen. De rijstboeren en hun werkdieren moeten dan ook vele uren ploeteren in ondergelopen velden tijdens het planten, verzorgen en oogsten.
Er bestaan vele variëteiten, die niet alleen verschillen qua lengte van de korrel, maar ook qua zetmeelgehalte. In de VS zwaait de ‘long grain’ de plak, Europa heeft die trend lang gevolgd maar schakelt nu meer en meer over op de rondkorrelige Aziatische soorten. Bovendien vindt men, vooral in Azië, ‘sticky rice’, die meer zetmeel bevat en daardoor na het koken iets of wat kleeft en bij kenners ten zeerste in de smaak valt.
Maar ook in Azië, meer bepaald in Japan verbouwt men langkorrelige rijst als grondstof voor de bekende rijstbrandewijn saké.
Uit bovenstaande tabel blijkt, dat meer dan 90% van alle rijst ter wereld wordt geproduceerd in Azië en meer dan de helft ervan afkomstig is van China en India. Procentueel ligt de consumptie in dezelfde lijn.
Het verschil tussen productie en consumptie in 2008 bedroeg bijna 230 miljoen ton, wat betekent dat bijna 35% van de rijst gestockeerd werd. Een kanttekening bij dit cijfer: de productie is uitgedrukt in ruwe, dus ongepelde rijst. De meeste rijst wordt gepeld en dit geeft vanzelfsprekend een zeker verlies. Met dit verlies rekening houdend zal het verschil productie-consumptie iets kleiner worden.
Rijst is een product voor nationale consumptie, wat blijkt uit het eerder geringe exportcijfer, namelijk 5 à 6%. De belangrijkste rijstuitvoerder is Thailand, gevolgd door Vietnam en de VS.
De prijs van de rijst piekte de laatste 5 jaar tussen april en juni 2008 bij ca 1.015 USD/ton, zoals bovenstaande grafiek aantoont. Eind juli 2010 was deze prijs meer dan gehalveerd (- 53%) tot 472,5 USD/ton (ca 372 EUR/ton).
Info over rijstfutures is o.m. te vinden op de site van tradingcharts.com evenals op de site van ino.com
