![](/images/legacy-userimages/userimages/Guy_ima1.jpg)
Piramidespelers met gevaarlijk spel bezig:
Ik zeg het al langer dan 2 jaar, de Hedgefunds gaan door de enorme dorst naar veel te grote risico‘s en miljarden dollars die door de door mij vernoemde “Piramidespelers” heen en weer worden geschoven met zeer risicovolle hefboomproducten als futures die vaak ongedekt worden aangekocht op het randje van de toegestane margin moeilijke tijden tegemoet. Zolang de beurs nog in een redelijk rustig vaarwater blijft stijgen zoals de afgelopen 4 jaar zal het nog wel een tijdje gaan duren voor de wonden echt gaan stinken maar het is enkel en alleen maar uitstel van executie. Ik moet er niet aan denken welke gevolgen een beurscrash na zal laten, de schade kan 10-tallen keren grote worden dan de periode 2000 tot 2003 juist door die enorme hefboomconstructies die open staan in tal van verschillende onderliggende waarden.
Wat zijn hedge funds?
Meer dan 1.300 miljard dollar werd tot eind Q3 2006 in hedge funds belegd en dat in 6500 verschillende. In 1994 bedroeg het beheerde vermogen nog maar 300 miljard dollar bij 2000 hedge funds. Als het zo doorgaat dan verwacht men dat het in 2010 ongeveer 4000 miljard dollar zal zijn geïnvesteerd in hedge funds.
In feite betekent ‘hedging’ het afdekken van of het verminderen van financiële risico’s. Hedge funds zijn fondsen gefinancierd met geld van de zeer rijken der aarde (we noemen het de 5% groep) en ze bevinden zich veelal ‘offshore’ om daar van een soepeler regelgeving te profitieren en er bepaalde strategieën te ontwikkelen die anders niet toe zouden worden gelaten.
Gewone beleggingsfondsen doen dit doorgaans niet en lopen een ‘open’ risico. Dit betekent dat een gewoon obligatiefonds het volledige risico draagt van de rente-evolutie en ook van het debiteurenrisico. Hedge funds daarentegen voeren een totaal andere strategie. Zij streven een absolute in plaats van een relatieve prestatie na en dit onafhankelijk van de economische conjunctuur of de beweging van een onderliggende markt.
Vaak heerst het misverstand dat hedge funds sowieso ‘risky business’ zijn. Niet volledig onterecht trouwens. Sommige hedge funds hanteren een erg risicovolle beleggingsstrategie waarbij het volledige verlies van het geïnvesteerde kapitaal tot de mogelijkheden behoort. We denken hierbij aan het LTCM-schandaal in 1998 en recent nog Amaranth, Motherrock die door grote posities op de Gasprijs het schip in gingen.
De beheerders van die fondsen namen posities in tot dertig keer de waarde van het door de investeerders geïnvesteerde kapitaal.
Vanaf hier ziet u een artikel van Geert Dekker gepubliceerd in de Volkskrant
Amsterdam — Het is feest in de financiële centra. Bankiers, investeerders en adviseurs in Londen en New York hebben de tijd van hun leven. De dollars en de euro’s rollen, de handel floreert, het ene na het andere geldrecord wordt gebroken.
Tijd voor een schandaal, zou de cynicus zeggen. Even leek het erop, met de ontmanteling van het hedgefonds Amaranth, dat zes miljard dollar aan verliezen moet slikken na een gok met de gasprijs. Maar wonder boven wonder lijkt het financiële systeem het verdampen van deze miljarden vrij moeiteloos te slikken.
Het stelt de toezichthouders niet gerust. Het waren niet de minsten die afgelopen week in de Britse zakenkrant Financial Times hun zorgen uitten: de topman van de centrale bank van New York, de voorzitter van de Britse toezichthouder op de financiële markten (FSA) en een commissaris van de SEC, de toezichthouder op de Amerikaanse beurzen, klommen samen in de pen. Kern van hun betoog: de vlucht die de handel in ingewikkelde financiële producten de afgelopen twaalf maanden heeft genomen, dreigt in een administratieve puinhoop uit te monden.
Een typische klacht van bureaucraten? Niet echt. De toezichthouders richten hun pijlen op de handel in leningen en daarvan afgeleide producten, zoals opties, futures en swaps, waarbij risico’s worden geruild. Dat worden kredietderivaten genoemd. De markt voor leningen is eveneens sterk gegroeid, vooral door de toename van de activiteiten van opkoopfondsen en hedgefondsen. Als opkoopfondsen een bedrijf kopen, betalen ze een klein deel van de koopsom met eigen geld. Een groot deel (tot ongeveer 80 procent) lenen ze van banken. Hedgefondsen zijn gek op beleggen met geleend geld: als je met de belegging een hoger rendement weet te boeken dan de rente die je voor de lening betaalt, begint het verdienen.
De banken hebben echter geen zin om voor tientallen procenten van hun portefeuille afhankelijk te zijn van de fratsen die bijvoorbeeld hedgefondsen kunnen uithalen. Dus wat doen ze? Ze proberen de risico’s op die leningen aan beleggers te verkopen.
En dat werkt. Het werkt zelfs fantastisch. De handel in kredietderivaten explodeert. Risico’s wisselen voortdurend van eigenaar. Inmiddels is de onderliggende waarde (de waarde van de leningen waar de afgeleide producten betrekking op hebben) opgelopen tot 26 biljoen dollar (26 duizend miljard), 9 biljoen meer dan zes maanden geleden.
Toezichthouders constateren nu dat banken en fondsen de administratie van de massale handel niet in goede banen kunnen leiden. Men rept van ‘een stuwmeer van onbevestigde transacties’. Haast (om geld te verdienen) en slordigheid zouden de oorzaken zijn.
Dat kan gezellig worden op het moment dat gevreesde gebeurtenissen inderdaad voorvallen. Wie gaat er dan betalen? De eigenaar van het desbetreffende risico, dat is duidelijk. Maar wie is dat, als de transactie die tot dat eigendom leidde nog niet is verwerkt? Of wellicht de drie, vier transacties die daaraan voorafgingen?
Gevreesd wordt dat oneindige twisten in het verschiet liggen, rondom verliezen waarvoor niemand zich verantwoordelijk acht. Het is geen situatie waar een toezichthouder zich op verheugt.
Bron: de Volkskrant
Column door Guy Boscart
US Markets.nl