Het lijkt wel een titel voor een roddelblad, maar het is bittere ernst. Lord Conrad M. Black, ex-krantenmagnaat zal zich, samen met enkele handlangers, moeten verantwoorden voor een Amerikaanse rechtbank wegens diefstal van bijna 52 miljoen dollar ...Canadees-Britse Lord achter de tralies?
Centrale figuur in dit verhaal is Conrad Moffat Black, geboren in 1944 in het Canadese Quebec. Hij werd Britse onderdaan in 2001 na een ruzie met de Canadese premier, omdat deze er niet mee akkoord was, dat Black lord een plaats kreeg in het Britse ‘House of Lords’.
Black stootte zijn Canadese nationaliteit af en werd Brit.
Conrad M. Black
In het VK kreeg hij de titel van Baron Black of Crossharbour. Hij lanceerde zich in de wereld van de pers en maakte al heel vlug fortuin. Hij hield er wel zeer bijzondere methodes op na, zoals u verder zult vernemen.
Het echtpaar Black
Hij trouwde met Barbara Amiel, een conservatieve columniste bij verschillende tijdschriften en kranten. Zij veroverden snel een behoorlijke stek in het society-leven en tot hun kennissenkriong behoorden o.a. Margaret Thatcher, en de vroegere Franse president Valéry Giscard d'Estaing.
Lord Black verwierf een meerderheidsparticipatie in Hollinger International, Inc., een VS-persgroep met zetel in New York, meer dan 3.800 medewerkers en een marktkapitalisatie van 815 miljoen $ (ca 696 miljoen euro).
Hollinger International geeft ca 200 kranten en andere publicaties uit, waaronder Chicago Sun-Times, Jerusalem Post (Israël) en The Daily Telegraph (VK).
Gedurende vele jaren heerste Lord Black over zijn imperium zoals een monarch en hij schuwde geen enkele confrontatie. Hij werd ook bekend door zijn soms nogal ondoordachte uitspraken, zoals de bewering dat de VS en Canada best één staat zouden worden. Ook was hij zijdelings betrokken bij een diplomatieke rel, waarbij hij openlijk de Franse ambassadeur in het VK bijtrad toen deze beweerde, dat Israël een ‘shitty little country’ was.
Hij betaalde ook een bepaalde columnist 25.000 $, zogezegd voor één dag prestaties als consulent. De dag erop verscheen er in een belangrijke krant een lovend artikel over Lord Black…
Hij was vooral sterk in het verwerven van firma’s. Deze transacties financierde hij grotendeels met het geld van medewerkers of van aandeelhouders. Ook van fraude en zelfs diefstal was hij niet vies.
Hij was zelfs zo onbeschaamd, dat hij openlijk allerlei grootscheepse feesten organiseerde, zoals die keer, toen hij ter gelegenheid van de verjaardag van zijn vrouw met een luxe
privé-jet een heel gezelschap verscheepte naar het eiland Bora Bora in de Stille Zuidzee. Kostprijs van het feestje: 40.000 $. Vanwaar kwam het geld? Gewoonweg van Hollinger International…
Uit bovenstaande chart blijkt, dat dat tot begin 2004 de beurs er zich niet van bewust was, dat persgigant Hollinger Intl geleid werd door een regelrechte fraudeur.
Nochtans was het al in november 2003 dat Black gedwongen werd af te treden als lid van de raad van bestuur van zijn firma, omdat hij op illegale manier meer dan 7 miljoen dollar had ontvangen uit fondsen van de firma. Dit ontslag gebeurde na een onderzoek van de Securities and Exchange Commission (SEC), de beurswaakhond van de VS. Op dit ogenblik werd een gerechtelijk onderzoek gestart naar de handel en wandel van Black en zijn getrouwen.
Black voelde de grond te heet onder zijn voeten worden en nam de wijk naar Toronto, waar hij vruchteloos probeerde de Canadese nationaliteit terug te verwerven.
Op 17 november ll. had het gerecht het onderzoek beëindigd en kwam er een openbare beschuldiging. Lord Black en drie medewerkers werden beschuldigd van het ontvreemden van 51,8 miljoen dollar ( ca 44,3 miljoen euro) uit het patrimonium van Hollinger International.
Hiervoor riskeert Lord Black een straf van 40 jaar cel en een boete van 2 miljoen $. Ook voor zijn kompanen hangen serieuze straffen in de lucht.
De VS zullen waarschijnlijk eerstdaags vragen om de uitlevering van Lord Black.
Jan Van Besauw
Columnist voor US Markets
Ondergetekende is gepensioneerd marketing manager beeldvormingsystemen.
Hij heeft in geen enkel van de eventueel geciteerde aandelen of gelijk welk andere vorm van beleggingsinstrumenten een eigen positie.
23 november 2005.