WALL STREET DE HISTORIE

De Straat:

Wall Street (voorheen ​“Waal Straat” of ​“Wal Straat”) is genoemd naar de wal die de Ned­er­lan­ders bouw­den om niet alleen de indi­a­nen, maar ook de Engelsen en de Fransen, buiten de Ned­er­landse vest­ingsplaats te houden. Dezelfde straat werd ten tijde van Peter Stuyvesant, die de wal aan­merke­lijk liet ver­beteren, ​“Het Cin­gle” genoemd. De wal werd al snel over­bod­ig, wat des te meer duidelijk werd toen Peter Stuyvesant zelf als eerste dor­pel­ing er buiten ging wonen. De dreig­ing werd ook min­der omdat de Ned­er­lan­ders slaven van de Por­tugezen kocht­en. Hier­door werd het land snel opge­bouwd, de Ned­er­lan­ders had­den meer ruimte nodig en de indi­a­nen wer­den land­in­waarts gedreven. Deze burg­w­al ver­loor daar­door uitein­delijk zijn defen­sieve func­tie; in 1699 werd de wal defin­i­tief afge­bro­ken. De over­dracht van Nieuw-Ams­ter­dam aan de Engelsen zorgde ervoor dat de naam Wal­straat — de plek waar er ooit een ​‘wall’ was — nu als Wall Street verder leefde.

De Beurs:

Een kamer op Wall Street 40 was, in 1817, het eerste per­ma­nente hoofd­kan­toor van de beurs van New York, de New York Stock Exchange. Van­daag de dag is Wall Street ongeveer het cen­trum van New York’s finan­ciële dis­trict. De term Wall Street wordt dan ook wel gebruikt voor de Amerikaanse finan­ciële wereld als geheel.

In de ongeveer 800 m lange Wall Street en omliggende strat­en kan de zon door de hoge gebouwen nauwelijks door­drin­gen, van­daar dat deze strat­en wel de ​“canyons van New York” wor­den genoemd.

De CRASH­ES

1929

Op don­derdag 24 okto­ber 1929 begonnen de aan­de­lenko­ersen op de New York Stock Exchange extreem te dalen. In de paniek die hier­door ontstond probeer­den beleg­gers hun aan­de­len te verkopen, waar­door de koersen volledig inza­k­ten. Aan het einde van de dag (die de geschiede­nis zou ingaan als Zwarte Don­derdag) waren de meeste aan­de­len sterk gedaald. Na een kleine oplev­ing daalden de koersen lat­er nog verder. Het dieptepunt van de markt zou uitein­delijk pas bereikt wor­den op 8 juli 1932 op een niveau van 41,22. Dat niveau was voor het laatst gezien in de negen­tiende eeuw. Het zou nog tot 1954 duren tot­dat de koersen weer op het niveau waren van het hoogtepunt in 1929 van 381,17 pnt.

Door de cri­sis kon­den veel lenin­gen niet terug­be­taald wor­den waar­door banken fail­li­et gin­gen. Dit had een sneeuw­bal­ef­fect tot gevolg waar­door de ver­slechterende economie ver­sneld in een depressie terecht kwam. Nog extra gevoed door de deflatie die daar­door ontstond en het instorten van de han­del belandde ver­vol­gens de hele wereld in een laagconjunctuur.

1987

Nadat in 1986 wereld­wi­jd de kap­i­taal­mark­trente samen met de aan­de­lenko­ersen ste­vige sti­jgin­gen lieten zien ontstond er halver­wege okto­ber 1987 een sterke dal­ing op de beurzen. Nadat in het week­end van zater­dag 17 en zondag 18 okto­ber de Amerikaanse min­is­ter James Bak­er zich kri­tisch over het economis­che beleid van de Duit­sers uit­laat wordt de stop eruit getrokken. Op maandag 19 okto­ber opent de Dow Jones 200 pun­ten lager op een niveau van 2040 en sluit de dag af met een record ver­lies van 508 pun­ten op 1738,42 oftewel een dal­ing van 22,6%. De FED ver­laagt de korte rente, en ook de lange rente die de dagen voor de crash tot boven 10% was geste­gen daalt weer onder dit niveau. De vol­gende dag daalt Tokio met 15% tot een niveau van 21911 punten.

Guy Boscart
US Markets