Dat China, zelf de ’s werelds belangrijkste goudproducent, maar niet genoeg kan krijgen van het gele metaal is geen nieuwsfeit op zich. Maar nu gaat de Volksrepubliek regelrecht naar de bron. Waarheen zal dit leiden?
Als we schrijven ‘naar de bron’ dan is dit inderdaad zo. China is gretig op zoek naar acquisities in goudproducerende bedrijven over de hele wereld. Het doel: om tijdig genoeg in stock te hebben om te kunnen voldoen aan de immer stijgende binnenlandse vraag.
Tot op heden heeft China relatief weinig goudstaven in voorraad. Alles is relatief, ook de 1.054 ton aan goudstaven in de safes van de Chinese staat. Want die 1.054 ton vertegenwoordigt slechts 1,7% van de Chinese reserves, die vooral uit US dollars en diverse andere activa bestaan. Vergelijk die 1,7% met de 76,3% die de goudreserves van de VS vertegenwoordigen en u weet
Waar het Chinese schoentje (hard) knijpt.
Daarom wendt Peking zich naar de bron en doet dat door met bundeltjes dollarbiljetten te ritselen richting goudproducerende ondernemingen. En dit gebeurt met succes, zoals blijkt uit de feiten: in 2012 waren er in de goudsector 10 belangrijke participaties, waarvan er 4 gerealiseerd werden met Chinees en 6 met Australisch of Canadees kapitaal.
En dan de bedenken dat voor 2006 China absoluut niet meetelde als het op acquisities op het vlak van grondstoffen aankwam. Nu is de situatie gans anders. Als we blijven focussen op goud stellen we vast dat in 2011 en 2012 de volgende acquisities plaatsvonden:
- overname van de Australische Focus Mineral, Norton Gold Fields en Southern Cross door resp. Shandong Gold, Zijin Mining en China Hanking Holdings (dit drietal zijn de grootste Chinese goudproducenten)
- in Zuid-Afrika kwam Pamodzi onder de controle van China African Precious Metals
- in Eritrea werd Zara Mining overgenomen door Shangai Construction Group
- analoge operaties zijn aan de gang in Brazilië en Kirgizstan.
Chinese autoriteiten lieten weten dat ze bij de keuze van hun overnamedoelwitten geen enkele voorkeur hebben. ‘Wij gaan daar waar er goud op te delven is’, is hun standpunt.
En de Chinese goudhonger beperkt zich niet tot klassieke ontginningstechnieken. Zo zijn er contacten met bedrijven die technieken ontwikkelen om goud te gaan zoeken 2 à 6.000 meter onder de zeespiegel.
In de update van februari 2013 van het commodity-dossier over goud vindt u de lijst van de top-10 goudproducerende ondernemingen, samen met hun productie voor het jaar 2012.
U zult merken, dat geen enkel Chinees bedrijf deel uitmaakt van deze top-10. Maar in China maakt men zich sterk, dat over enkele jaren deze lijst er gans anders zal gaan uitzien. Want de acquisities zullen enkel belangrijker worden. Zo heeft Zijing Mining Group laten weten het niet onaardige bedrag van 872 miljoen USD
(650 miljoen EUR) te hebben opzijgezet voor acquisities.
De Chinese honger voor goud gaat nog verder dan overnames en het zoeken naar nieuwe ontginningstechnieken. Een derde luik van het verwerven van het gele metaal is het aankopen van goudstaven op de internationale markten. Dit gebeurt met alle discretie, want China wil geen onrust veroorzaken om een al te sterke stijging van de goudprijs te vermijden. Het meest recente cijfer op dit gebied is de aankoop van 315 ton goud via Hong Kong gedurende de 5 eerste maanden van 2012.
En tenslotte zijn er de Chinese burgers zelf die massaal goud kopen voor sieraden en als ‘appeltje voor de dorst’. Ook hierover wil de Chinese overheid, het discretiegebod indachtig, maar heel weinig kwijt.
Maar China kan zo discreet willen zijn als het wil, de goudmarkt wordt door heel velen met argusogen gevolgd. Ruim 80% van de verantwoordelijken van goudproducerende firma’s voorzien dan ook een stijging van de goudprijs, die in de loop van 2013 de 2.000 dollargrens zou kunnen overschrijden.
Jan Van Besauw
Columnist voor USMarkets.nl