ZO GEK NOG NIET

De ver­houd­ing tussen poli­tiek en de finan­ciële mark­ten is actuel­er dan ooit. Dit is de derde col­umn in het the­ma ​‘De poli­tiek aan het woord’. Groen­Links is onze gast­colum­nist van vandaag. 

Mijn eerste reac­tie was ver­baz­ing: een col­umn van Groen­Links op een site voor beleg­gers? Dat is toch meer een site voor VVD stem­mers? Maar bij nad­er inzien past het pri­ma. Groen­Links is namelijk zo gek nog niet als je wilt kiezen voor economis­che groei en vooruit­gang. Het beste voor­beeld ben ik zelf. Ik ben zelf afkom­stig uit de finan­ciële sec­tor en sinds 2010 Tweede Kamer­lid van Groen­Links.

Maar miss­chien is het meer over­tu­igend als ik dit uit­leg aan de hand van een paar strikvra­gen over de verkiezingsprogramma’s van de VVD en van Groen­Links …

Denkt u dat de belastin­gen op inkomen en arbeid het laag­ste zijn in het verkiez­ing­spro­gram­ma van de VVD of in het verkiez­ing­spro­gram­ma van Groen­Links? En wie verwacht u dat onder­wi­js, inno­vatie en weten­schap het hoogst op de agen­da heeft gezet? Inder­daad. Het antwo­ord op bei­de vra­gen is Groen­Links.

Nog een­t­je dan: Welke par­tij zet zich in voor mod­erniser­ing en flex­i­bilis­er­ing van de arbei­d­markt? In de verkiezingsprogramma’s kozen zow­el Groen­Links als de VVD voor maa­trege­len om de arbei­ds­markt flex­i­bel­er te mak­en. Nu de VVD de groot­ste par­tij is gewor­den, komt er helaas niets van deze voorne­mens terecht. Daarmee is de enige her­vorm­ing in het verkiez­ing­spro­gram­ma van de VVD nog ver­loren gegaan in de onder­han­delin­gen met de PVV.

Kor­tom wij kiezen voor een pro­gressieve koers. Ook out­siders op de arbei­ds­markt en kleine zelf­s­tandi­gen ver­di­enen gelijke kansen. We kiezen ervoor om te investeren in een duurzame economis­che toekomst. Sleutel­wo­or­den hier­voor zijn onder­wi­js, inno­vatie en werkgele­gen­heid. Daar­bij is Groen­Links geen par­tij die houdt van potvert­eren. Natu­urlijk moeten de oplopende kosten als gevolg van de ver­gri­jz­ing wor­den gedekt. Groen­Links maakt hier­bij alleen andere, slim­mere en min­der pijn­lijke keuzes dan de VVD.

Groen­Links kijkt daar­bij met name naar betere manieren om de las­ten te verde­len. Een belan­grijk aan­dacht­spunt voor Groen­Links is om meer reken­ing te houden met externe effecten. Iedere econoom weet dat er inef­fi­ciën­ties op de markt kun­nen ontstaan als negatieve externe effecten niet in reken­ing wor­den gebracht bij de veroorza­k­er. De maatschap­pelijke kosten van milieu­vervuil­ing staan nu een­maal niet op het gemid­delde pri­or­iteit­en­li­jst­je van een onderne­m­ing. Een onderne­m­ing kijkt logis­cher­wi­js in de eerste plaats naar zijn eigen con­tin­uïteit en winst. Een maatschap­pelijk effi­ciën­tere economis­che afweg­ing is echter pri­ma mogelijk door belast­ingko­rtin­gen op milieu­vervuilende activiteit­en af te schaf­fen en de las­ten op milieube­las­tende activiteit­en te ver­hogen. In het verkiez­ing­spro­gram­ma van Groen­Links gebeurt dit op grote schaal. Naast een schon­er milieu, lei­dt dit in de eerste plaats tot extra inkom­sten voor de over­heid. Groen­Links zet deze extra inkom­sten echter volop in om de belast­ing op arbeid te ver­la­gen. Door deze las­ten­ver­schuiv­ing is het milieu beter af en neemt tegelijk­er­ti­jd de werkgele­gen­heid toe.

Hier­naast wil ik benadrukken dat Groen­Links de finan­ciële wereld heel scherp in de gat­en zal bli­jven houden. Daar waar we de banken jaren­lang hebben vertrouwd en dacht­en dat toezichthoud­ers ons wel zouden bescher­men, hebben we gezien dat we de ban­caire sec­tor niet zomaar hun gang kun­nen lat­en gaan. De Tweede Kamer heeft een duidelijk stand­punt ingenomen en we hebben gezegd dat de banken de con­clusies van de Com­missie De Wit zullen moeten ver­tal­en naar een zoge­naamde banken­code.
De tussen­rap­portage zag er echter niet goed uit, dus ik kan u hier nu voor­spellen dat wij over een half jaar maa­trege­len zullen moeten nemen en het gedrag van de banken in een wet zullen moeten vast­leggen.

Ron­dom de Europese schulden­prob­lematiek kan ik kort en bondig zijn. We kun­nen de euro niet mis­sen. Het terugk­eren naar de gulden zou een economis­che krimp van 11 pro­cent inhouden. Dat is zo’n enorm diepe recessie, dat wil nie­mand. De lan­den die echt in de prob­le­men zit­ten, zullen moeten kun­nen reke­nen op een ste­un­fonds, het zoge­naamde nood­fonds, om ervoor te zor­gen dat de lan­den weer liq­uide wor­den.

Al met al is Groen­Links zo gek nog niet als je wilt kiezen voor economis­che groei en vooruitgang…

Bruno Braakhuis
Gast­colum­nist van GroenLinks