Soms blijkt er in een land opeens tot 200% meer olie in de grond te zitten dan het jaar voordien. En naarmate het olieverbruik stijgt, worden ook de voorraden groter. Daarenboven gaat de zoektocht verder en hebben de prospectors de noord- en de zuidpoolgebieden in het vizier. Olie: wie zoekt die vindt?
In ‘Encyclopedie voor iedereen’ uit 1937 lezen we over aardolie dat ‘zij voornamelijk gewonnen wordt in de Ver. Staten, Mexico, Rusland, Perzië, Roemenië, Polen en N.O.-I.’ Verder staat er dat de VS 2⁄3 van alle olie levert en ‘van 1859⁄1929 bedroeg de totale opbrengst der aardoliebronnen o/d geheele wereld 18 500 miljoen vaten.’ Kijk eens aan, 18,5 miljard vaten werden geproduceerd gedurende de 70 jaar tussen Drakes ontdekking in 1859 en het jaar van de Wall Street crash. Tegenwoordig bedraagt de productie op jaarbasis bijna 30 miljard vaten, ca 62% meer dan die 18,5 miljard.
Uit het lijstje van de olieproducenten in 1937 zijn Roemenië, Polen en Noordoost Indië verdwenen. Noteer dat in die tijd slechts één land uit het Midden-Oosten (Perzië, Iran dus) bekend was als olieproducent.
Terug naar het heden en meer bepaald naar onze traditionele chart:
De olieprijs is de laatste dagen aan het klimmen, maar nu lijkt ons de kans dat we voor Nieuwjaar de 100 dollargrens overschrijden toch bijzonder klein. We zien wel.
Ondertussen hebben we nieuwe gegevens over de wereldvoorraden ruwe olie en die willen we u niet onthouden:
Begin dit jaar waren volgens geciteerde bron nog meer dan 1.317 miljard vaten ruwe olie ter beschikking. Dat is zowat 24 miljard vaten meer dan wat u kunt lezen in ons artikel olie: achter de coulissen (1) , met data van begin 2006. Het voornaamste verschil komt van Kazachstan, waar de officiële voorraad toenam van 9 naar 30 miljard vaten.
Rond die officiële voorraden is altijd wat te doen geweest.
In Aladdins lamp flikkert, deel 1 toonden we aan, hoe de cijfers van olievoorraden wellicht gemanipuleerd werden (en nog worden?) in functie van de politiek. Een van de meest tot de verbeelding sprekende voorbeelden is bovenstaande tabel, die toont hoe in de 1980’er jaren de grootste olieproducenten opeens tot bijna 200% meer olie in reserve hadden. Hoe de vork aan de steel zat/zit, leest u in het daarnet aangehaalde artikel.
Deze wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de olievaten vindt u terug in de grafiek hierboven, die ook aangeeft dat tussen de 1990’er jaren en vandaag er nog altijd olie blijkt bij te komen. Dit is uit te leggen door twee feiten in overweging te nemen. Ten eerste er nu meer uitgekiende opsporingstechnieken, waardoor nog hier en daar nieuwe conventionele olievelden (figuurlijk) aan het licht komen. Ten tweede komen er de cijfers bij van niet conventionele olie zoals oliezand en schalieolie. Maar zoals we in de vorige artikels uit deze reeks al aanhaalden, zijn deze nieuwe olievondsten nu niet direct de gemakkelijkste te ontginnen en leveren ze producten op met hogere kostprijs, denk maar aan de kostprijs van 40 dollar per vat ruwe olie, gewonnen uit oliezand.
De laatste richtingen waarin de olieprospectors kijken, is naar het noorden en het zuiden, ofwel de arctische en de antarctische gebieden.
In Arctica (het noordpoolgebied) zijn verschillende gas- en olievelden ontdekt en zijn experimenten aan de gang om de exploitatie rendabel te laten verlopen. Er zijn verschillende problemen waarmee de ingenieurs worstelen met als voornaamste de temperatuur en de afstand. Het is geen lachertje om olie te moeten oppompen uit een bevroren zee van op een diepte van 2 à 3.000 meter. En als je gas wilt vervoeren, heb je bij deze temperaturen en druk gemakkelijk hydraatvorming, waarbij het gas overgaat in een vaste massa.
Tot op heden werden in de arctische gebieden wezenlijke gas- en oliereserves ontdekt, maar geen ervan voldoende belangrijk om er een infrastructuur met pijplijnen over duizenden kilometers voor te installeren. En ook de sociale en ecologische aspecten van dergelijke projecten zijn ook niet om mee te lachen.
Antarctica is het zesde continent en het enige dat (nog) als ongerepte natuur te beschouwen is. In tegenstelling tot Arctica is het zuidpoolgebied vasteland. Bovendien heerste er vele honderden miljoenen jaren geleden een tropisch klimaat en daardoor is er veel kans, olie en gas te vinden als resultaat van de ontbinding van allerlei organismen. Het loslaten van prospectors op Antarctica zou meteen het einde betekenen voor dit continent met zijn heel kwetsbare fauna en flora. Tot op heden hebben internationale organisaties de boot (of zeggen we beter ‘de olietanker’?) kunnen afhouden. Laat ons hopen dat de rede zal standhouden.
In het laatste deel van deze reeks olieartikelen proberen we te weten te komen hoelang de voorraad zoals we die nu kennen nog zal strekken en wat er kan/zal gebeuren na het moment P met de P van Peak Oil.
Jan Van Besauw
Publicist voor US Markets
Ondergetekende is een gepensioneerde marketing manager. Hij schrijft voor US Markets o.m. columns, nieuwsberichten en artikels over uiteenlopende onderwerpen.