MONETAIRE CRISIS: GLOBAL GOVERNANCE

Verdedi­gers van het rentesys­teem stellen dat de heff­ing van rente een belan­grijke prikkel vormt om de schuld op tijd terug te betal­en. Maar in het huidi­ge sys­teem is de renteschulden­berg zo hoog geste­gen dat com­plete stat­en (Grieken­land, Ier­land, Cal­i­fornië, Illi­nois, enz.) ondanks het amechtige pom­pen toch verzuipen. Het sys­teem is gewoon niet houdbaar. 

Stel u voor, ik maak bak­ste­nen. Ik leen u een bak­steen, en als pri­js vraag ik een halve bak­steen rente. U kunt geen bak­ste­nen mak­en (anders hoefde u ze niet bij mij te komen lenen, niet­waar). De enige plaats waar u aan die extra halve bak­steen kunt komen, dat ben ik. Want reken er maar op dat ik een heel spe­ciale klei gebruik, met een water­merk, een holo­gram en een dun met­al­en strip­je waarin wat cijfer­t­jes zijn geper­foreerd. U geeft mij na uw finan­ciële trans­ac­ties de bak­steen terug, en u heeft geen andere keus dan de halve bak­steen die u aan rente schuldig bent bij mij te gaan lenen. En ik zeg u, dat mag maar dan wil ik wel de helft van die bak­steen als rente. En als u meer nodig hebt dan alleen die rente (en dat hebt u, want u hebt een com­plete nationale economie te draaien), dan wil ik daar ook rente op. U leent dus 1,5 bak­ste­nen, en bij de vol­gende ronde bent u mij al 2,25 (1+0,5+0,75) bak­ste­nen schuldig, ter­wi­jl het enige wat u hebt gedaan in al uw onschuld is te proberen een economie draaiende te houden. Nog­maals: het sys­teem is niet houd­baar. Het huidi­ge mon­e­taire sys­teem moet veran­deren als we niet alle­maal slaven van de bak­ste­nen­mak­er willen wor­den. Waarom zou een boete bij te laat betal­en niet even­goed kun­nen werken als de renteprikkel? A pro­pos, nu u toch tijd over heeft, dan moet u eens proberen uit te zoeken aan wie de rente wordt uit­be­taald die de Fed, de Ned­er­land­sche Bank, en de ECB aan hun schulde­naars (lees u) vra­gen. Ik heb het namelijk ner­gens zwart op wit kun­nen vin­den (maar dat garan­deert niets). Ik vond op Inter­net en de acad­emis­che lit­er­atu­ur wél de vol­gende anekdote.

Het Water­loo van de Rothschilds

Het jaar is 1814, de dag zondag 18 juni. Welling­ton, op het laat­ste moment ver­sterkt door de Pruisen, geeft het eliteko­rps van Napoleon de genadeslag. Tot die dag was de kleine Keiz­er opper­ma­chtig op het Europese vaste­land, en oefende hij invloed uit van het Iberisch schierei­land tot aan Scan­di­nav­ië. De Franse aartsvi­jand Enge­land had hij het onmo­gelijk gemaakt han­del te dri­jven met de lan­den onder zijn invloed: de havens op het Europese vaste­land waren voor de Engelsen ges­loten. Daarom leer­den de Euro­pea­nen suik­er te mak­en uit bieten in plaats van suik­er­ri­et dat door de Engelsen uit de Caraïben zou moeten wor­den ingevo­erd. Welling­ton stri­jdt dus niet uit het nobele motief om Europa te bevri­j­den van het Napoleon­tis­che juk, maar uit botte noodza­ak voor de economis­che toekomst van Groot-Brittannië.

Het ver­haal wil dat zich op het slagveld een infor­mant van de Engelse zak­en­man Nathan Roth­schild bevin­dt. Die infor­mant con­sta­teert de Engels/​geallieerde over­win­ning, en wil deze bood­schap zo snel als hij kan over­bren­gen aan zijn brood­heer in Lon­den. Een smsje ver­s­turen ging niet, en zelfs een telegraaf had hij niet ter beschikking. Née, hij moet te paard naar Oos­t­ende, vanaf daar afhanke­lijk van de wind op een zeil­boot proberen Enge­land te bereiken, om ver­vol­gens weer te paard (hopelijk een ander dan dat zeezieke aan boord) te gaan naar Lon­den. Een andere oploss­ing is om een post­duif te ver­s­turen met de naam van de win­naar. In ieder geval, zijn bood­schap komt één dag voor­dat andere bood­schap­pers de Britse hoofd­stad van inlichtin­gen hebben kun­nen voorzien, aan.

Roth­schild, op dat moment de enige die de uitkomst van de slag kent, denkt niet lang na. Hij gaat naar de Lon­dense effecten­beurs, trekt een zorgelijk gezicht, en geeft zijn bro­kers opdracht per direct zijn aan­de­len te verkopen. De andere bro­kers op de beursvlo­er, die op de hoogte zijn van de kwaliteit van de infor­matie waarover Roth­schild op de één of andere manier alti­jd maar weer weet te beschikken, denken ook niet lang na. Het gerucht dat Welling­ton heeft ver­loren gaat als een lopend vuurt­je de beursvlo­er rond. Als Welling­ton heeft ver­loren, dan zullen de sanc­ties op de Engelse han­del in stand bli­jven, met alle gevol­gen voor de koers-winst ratio’s van hun aan­de­len. De aan­deel­houd­ers begin­nen hun effecten te dumpen. Er ontstaat paniek, en een aan­de­lenkrach is een feit. Aan­de­len gaan voor een frac­tie van hun waarde van de hand. Maar er is toch nog één kop­er. Zijn naam is Nathan Roth­schild. Enfin, zo gaat toch het ver­haal (1)(2)(3).

Dystopie of utopie?

Op een massief grani­eten mon­u­ment van 6 meter hoogte in Geor­gia staat een stelling opgetek­end van zgn. new agers. De stelling luidt ​“Main­tain human­i­ty under five hun­dred mil­lion in per­pet­u­al bal­ance with nature” (vert. ​“hand­haaf de men­sheid onder vijfhon­derd miljoen in duurza­am even­wicht met de natuur”).

Ik denk dat iedereen wel eens heeft over­wogen dat er miss­chien wel teveel mensen zijn op de wereld. De vraag is alleen: wie moeten er verd­wi­j­nen, en wie mogen er behouden bli­jven? Bij voorkeur behoren we natu­urlijk tot de laat­ste groep. De boeren willen waarschi­jn­lijk dat de boeren over­leven (zo dacht­en Mao en Pol Pot er ten­min­ste over). De bankiers zien waarschi­jn­lijk de bankiers graag over­leven (hoewel je je kunt afvra­gen welke toekomst bankiers hebben zon­der een mas­sa om uit te zuigen; ze zouden wel eens een echt beroep moeten gaan uitoe­fe­nen). En u, tja, u wilt miss­chien wel dat de day­traders over­leven. En hun naaste fam­i­lie. En toch ook die aardi­ge buur­man. Maar dat kan niet, want denk eens in, 500 miljoen, dat betekent dat 1 op 14 in lev­en zou mogen blijven.

De utopie van een dun­bevolk­te Aarde waar we kun­nen geni­eten van ongerepte natu­ur, waar iedereen er een ranch à la George ​“Dou­ble Dip” Bush op nahoudt, en waar we met vrouw en kot­ers kun­nen pick­nick­en aan een riv­i­er waar­van we het water zó kun­nen drinken, kan alleen wor­den bereikt tegen de pri­js van de dystopie van de grote meerder­heid van de wereld. Der­tien mensen op veer­tien moeten immers ten onder­gaan. Het merk­waardi­ge is dat extreem-rechts en extreem-links (denk aan de zgn. deep ecol­o­gists) elka­ar ont­moeten in de hoop op een dergelijke wereld. Waarmee wat mij betre­ft, meteen de krankzin­nigheid van hun bei­der stand­pun­ten is aangetoond.

Glob­al gov­er­nance (dystopis­che variant)

Ik heb deze lange inlei­d­ing nodig om te tonen dat ik enigszins belezen ben wan­neer ik het netelige onder­w­erp glob­al gov­er­nance aan­roer. Het eind­punt van mijn vorige col­umn was immers, dat een her­vorm­ing van het mon­e­taire stelsel zin­loos is wan­neer deze her­vorm­ing niet wereld­wi­jd wordt ingevo­erd. Maar ik wil de vraag uit de weg gaan of de elite die het feit­elijk beheer voert over het huidi­ge mon­e­tair stelsel ons slecht of gun­stig gezind is. In de analyse vol­staat het om te begri­jpen dat een instantie die het monop­o­lie heeft over gel­duit­gifte, en in ruil voor elke uit­gifte van een hoofd­som in geld, rente in geld eist, uitein­delijk de hele economie in han­den kri­jgt waar die instantie dit monop­o­lie voert. Als de instantie in privéhan­den is, betekent dit dat alle beschik­bare kap­i­taal­go­ed­eren (lock, stock and bar­rel) over­gaan in han­den van de gepriv­i­legieerde aan­deel­houd­ers. Als de instantie over­hei­ds­bez­it is gaat alle bez­it over naar de over­heid. Privébez­it is onbestaan­baar in het mon­e­tair sys­teem waar­bij een monop­o­list het geld uit­geeft in ruil voor geld. In ons mon­e­tair sys­teem, met andere woor­den. En ga het eens objec­tief na. Hoeveel huizen­bezit­ters hebben werke­lijk hun huis in eigen­dom? Vroeger (toen de dieren nog sprak­en), kon je met 1 salaris een gezin onder­houden én een huis afbe­tal­en. Tegen­wo­ordig heb je twee salaris­sen nodig om in elk geval de rente te kun­nen bli­jven afbe­tal­en. Ach, je wordt treurig als je erover nadenkt.

Als er dus een globaal mon­e­tair sys­teem komt, dat een monop­o­lie over de geld­pro­duc­tie voert en voor de uit­gifte van dat geld betaald wil wor­den in dezelfde specie, dan kunt u net zo goed de eigen­domspa­pieren van uw won­ing (voor zover die über­haupt al in uw bez­it is) ops­turen naar die instantie, en ze de sleu­tels van het huis en uw auto over­handi­gen wan­neer ze daarom vra­gen. Maar wie weet wordt u wel een gefor­tuneerde lakei, aan wie het wordt gedoogd om op zondag een glas wijn te drinken, en de kamer ​’s win­ters op 16 graden te sto­ken. U denkt dat ik scherts? Waarom bevin­den we ons nu dan op het punt dat over­he­den moeten bezuini­gen, ter­wi­jl er buiten een effi­ciën­ties­lag (lees: mas­saontsla­gen) vri­jwel niets meer te bezuini­gen is? De spoor­we­gen zijn verkocht, het water- en energiedis­trib­u­tienetwerk (de ​“nuts­bedri­jven”, d.w.z. bedri­jven voor het open­baar nut, ja lach er maar om) wer­den gepri­va­tiseerd, de gezond­hei­d­szorg komt voor steeds grotere delen in han­den van de privé. Telecom­mu­ni­catie en post­bedri­jf wer­den verkocht aan de privé. Er wordt vroeg of laat een punt bereikt wan­neer de over­heid zijn strat­en, havens, riv­ieren en kanalen heeft verkocht, het gevan­geniswezen, bejaar­den­te­huizen en het onder­wi­js van de hand heeft gedaan, en het niets meer te verkopen heeft dan zijn monop­o­lie op het uitoe­fe­nen van geweld (poli­tie, leg­er) en tenslotte, de recht­banken. Daar­na bent u vogelvrij. Dát is wat pri­va­tis­er­ing betekent. Maar we willen het niet weten.

Glob­al gov­er­nance (utopis­che variant)

Het enige mid­del om al deze destruc­tieve kracht­en een halt toe te roepen is door het geld opnieuw van en voor het volk te mak­en. Door de mil­len­nia heen is gebleken dat mon­e­tair metaal en met name goud als enige deze rol kan vervullen. Goud is waarde­loos. Het enige wat het doet is glanzen en uit­stek­end elec­triciteit gelei­den (maar er is te weinig voorhan­den van het metaal, en het is ook nog eens te zacht, om van die eigen­schap te kun­nen prof­iteren). De enige gun­stige eigen­schap die het metaal heeft is dat je het te enen male niet kunt namak­en. En dát is nou net de enige invester­ing die een cen­trale bank nog doet: ervoor zor­gen dat niet iedereen bankbil­jet­ten op een kleuren­print­er gaat staan afdrukken.

Is die éne invester­ing van de cen­trale bank werke­lijk al ons bloed, zweet en tra­nen waard?

— — — — — — — — — — — — — — — — —
Bron­nen

Het ver­haal over de ver­tien­voudig­ing van het for­tu­in van de Roth­schilds is op diverse plaat­sen op het Inter­net te vin­den. Ik noem hier de drie acad­emis­che titels die ik raadpleegde:

(1) Ben­abou, R. & G. laroque (1992). Using priv­iledged infor­ma­tion to manip­u­late mar­kets: insid­ers, gurus, and cred­i­bil­i­ty, The Quar­ter­ly Jour­nal of Eco­nom­ics, August issue.

(2) Chau­vin, K. W. & C. Shenoy (2001). Stock price decreas­es pri­or to exec­u­tive stock option grants, Jour­nal of Cor­po­rate Finance, Vol­ume 7.

(3) Duchalet, M. (2006). Did Napoleon win the bat­tle of Water­loo? Jour­nal of the Inter­na­tion­al Acad­e­my for Case Stud­ies, Vol­ume 12.

Overi­gens kun je alleen maar respect opbren­gen voor iemand die het belang van goede infor­matie zo vroeg inzag. Want insid­ersinfor­matie kun je het niet noe­men. The Geor­gia Guide­stones kunt u onder andere vin­den op Google Earth (34°13’54.08“N, 82°53’38.22“W).
— — — — — — — — — — — — — — — — — –

Ik moet tenslotte beken­nen dat ik niet inzie hoe ik mijn stand­punt op mon­e­tair gebied en goud duidelijk­er kan ver­wo­or­den dan in voor­gaande. Ten­z­ij u bene­den vra­gen stelt die u graag in de nabi­je toekomst door mij beant­wo­ord ziet wor­den, leg ik op het gebied van columns schri­jven de duimen voor de vele tech­nis­che analy­ses van (papier)goud die u door een keur van andere colum­nis­ten van USMar­kets wor­den aange­bo­den. En waarmee wellicht wél geld te ver­di­enen valt!

Jarl Kam­p­en
Colum­nist US Markets