Kernenergie opnieuw aan zet

Kernen­ergie opnieuw aan zet

Een eerste min­is­ter stelt een economisch plan voor dat indruist tegen zijn eigen grondwet. Onmo­gelijk, denkt u? Dit is nochtans een feit in Aus­tral­ië. De eerste min­is­ter in kwest­ie heet John Howard (68) en hij heeft een poli­tieke aard­bev­ing veroorza­akt door aan te drin­gen op de bouw van kern­cen­trales, iets dat vol­gens de fed­erale wet van het land van de koala’s en de kan­go­eroes niet mag.

Het lijkt para­dox­aal, maar ​’s werelds groot­ste ura­ni­umvoor­raad, bij­na een kwart ervan, is te vin­den in het land dat tot nog toe kernen­ergie verbiedt:

Wat doet Aus­tral­ië met zijn ura­ni­um? Exporteren, vooral naar het energiehon­gerige Chi­na. Op de keper beschouwd is dit een dubbelzin­nige sit­u­atie, dat is althans onze mening. Aan één kant wil het land zijn han­den niet ​‘bevuilen’ aan kernen­ergie, maar aan de andere kant is het niet vies van de dol­lars die deze kern­brand­stof opbrengt. 

Als we een blik wer­pen op de top 5 ura­ni­umpro­du­cen­ten dan blijkt, dat Cana­da in 2006 de koplop­er was, ter­wi­jl dit land slechts 9% van de wereld­voor­raad bez­it. Aus­tral­ië kan rustig wat meer ont­gin­nen voor eigen gebruik zon­der onder­tussen zijn klanten in de kou te zetten. 

John Howard
Bron: abc​.net​.au

Met deze argu­menter­ing begon John Howard op 2 juni ll. zijn plei­dooi voor kern­cen­trales. Daar­door waren de econ­o­mis­ten al wat gerust­gesteld. Hij ging verder met een frontale aan­val op de opposi­tie. Hij wees erop dat zijn poli­tieke tegen­standers hebben voorgesteld om tegen 2050 de uit­stoot van broeikas­gassen met zo maar even­t­jes 60% (!) te ver­min­deren, zon­der beroep te doen op kern­cen­trales. Voor een land dat voor het gros van de elek­triciteit­spro­duc­tie afhangt van steenkool komt dat hard aan. Want alter­natieve energiebron­nen zoals een kolos­sale hoeveel­heid wind­molens en zon­nepan­e­len kosten tijd, veel geld en energie. Om de CO2-uit­stoot te beperken moet vol­gens Howards opposi­tie de economis­che broekriem aange­haald wor­den, wat Aus­tral­iërs niet graag doen (trouwens, wie wel?). 

Ver­vol­gens wendde Howard zich tot de Aus­tral­iër-met-de-pet. Hij zegde dat hij goed beseft dat ​’s lands economie nu al het zes­de jaar op rij kre­unt onder een onge­nadi­ge droogte. Het ver­band met het broeikas­ef­fect is zon­der meer evi­dent, zegde Howard. Hij haastte zich om erop te wijzen, dat er een mid­del moet zijn om de kli­ma­tol­o­gis­che sit­u­atie te ver­beteren zon­der te rak­en aan het wel­vaart­speil van het land. Dat mid­del, zegde Howard, is kernenergie. 

Zoals de zak­en er nu voorstaan, lijkt het voors­tel van Howard aan de win­nende hand. Wordt in alle geval ver­vol­gd. En van nabij opgevol­gd door kan­di­daat-bouw­ers van kerncentrales.

De tweede groot­ste ura­ni­umvoor­raad (17% van het wereld­to­taal) tre­f­fen we aan in Kazach­stan. Grote buur Rus­land is de voor­naam­ste afne­mer van de kern­brand­stof afkom­stig uit dit land. Net als Aus­tral­ië heeft Kazach­stan nog vol­doende capaciteit om te vol­doen aan een sti­j­gende vraag. En die gaat er zek­er komen.

Vik­tor Khris­tenko
Bron: rost​.fr

Bij monde van Vik­tor Khris­tenko (50), min­is­ter van Energie, heeft Rus­land bek­endge­maakt om nog vóór 2020 min­stens 30 nieuwe kern­cen­trales te willen bouwen. Intussen heeft Rus­land al 30 andere kern­cen­trales geïn­stalleerd in 11 lan­den, waaron­der Iran. 

Blijk­baar is Khristenko’s besliss­ing niet geïn­spireerd door ecol­o­gis­che of kli­ma­tol­o­gis­che beslom­merin­gen, want in één adem liet hij weten, dat in zijn land er een ​‘sub­stantieel’ aan­tal nieuwe steenkool­cen­trales moet bijkomen.

Momenteel neemt gas in Rus­land het leeuwen­deel van de elek­triciteit­spro­duc­tie voor zijn reken­ing. De 21% bij­drage van steenkool en de 16% van kernen­ergie zijn onvol­doende vol­gens Khris­tenko. Spe­cial­is­ten hebben uit­gerek­end dat nog min­stens 500 jaar steenkool kan opgedol­ven wor­den. Boven­di­en heeft Rus­land eigen ura­ni­um­mi­j­nen en een buur­land, Kazach­stan, dat met genoe­gen deze kern­brand­stof wil lev­eren in ruil voor roebels en poli­tieke stabiliteit. 

Dit zijn twee voor­beelden die aan­to­nen, dat kernen­ergie opnieuw aan zet is. En het zal zek­er niet bli­jven bij de twee geciteerde lan­den. In het artikel Beleggen in ura­ni­um lucratief ? had­den we het al over de enorme behoefte van Chi­na aan kern­cen­trales (geschat op ​‘een paar hon­derd’ voor het einde van deze eeuw). Een par­al­lelle sit­u­atie doet zich voor in India en verder kan je weke­lijks in de krant lezen dat zow­el in Europa als in de VS plan­nen op tafel ver­schi­j­nen om het aan­tal kern­cen­trales ter ver­hogen of min­stens de leefti­jd van de bestaande te verlengen. 

We mogen niet uit het oog ver­liezen, dat op dit ogen­blik andere energiebron­nen zon­der emissie van broeikas­gassen (wind­molens, zonne-energie) nog niet in vol­doende mate aan­wezig zijn. Als men werke­lijk Al Gores Onge­makke­lijke Waarheid onder ogen ziet en er iets aan wil doen, is o.i. de enige uitweg op korte ter­mi­jn kernenergie.

Daarom her­halen we de bood­schap van het artikel Ura­ni­um bli­jft inter­es­sant voor wie aan­de­len wil kopen in dit verband.

Jan Van Besauw 
Pub­li­cist voor US Markets
28 juni 2007.
Onder­getek­ende is een gepen­sioneerde mar­ket­ing man­ag­er. Hij schri­jft voor US Mar­kets o.m. columns, nieuws­bericht­en en artikels over uiteen­lopende onderwerpen.

Reac­ties kunt u sturen naar: jan@​usmarkets.​nl