HET WARE GELOOF

HET WARE GELOOF

Ondanks een kredi­et­cri­sis van ongek­ende omvang, een dal­ende vast­goed­markt, afne­mende groei, sti­j­gende grond­stof­fen­pri­jzen, toen­e­mende inflatie en steeds grotere milieuprob­le­men ken­nen beleg­gers nog steeds utopis­che illusies als het gaat om het toekom­st­per­spec­tief. Uit welke bron beleg­gers dit ​‘geloof’ put­ten? De per­cep­tie van de beleg­ger wordt het meest ges­tu­urd door de ongek­ende mark­t­ma­nip­u­latie (zie de col­umn van 23 april j.l.) in deze tijd. Maar ook beurs­go­eroes en anal­is­ten dra­gen hun steen­t­je bij. Immers, in hun belang speelt niet zozeer een dal­ende als wel een opgaande trend. M.a.w. een objec­tief beurs­beeld valt uit deze vertekenin­gen niet gemakke­lijk op te maken.

Ook van­daag durft de Fed zon­der met de ogen te knip­peren te bew­eren dat ​‘the over­all eco­nom­ic activ­i­ty con­tin­ues to expand’, niet­te­gen­staande sterk dal­ende huizen­pri­jzen – lan­delijk gemid­deld met ruim min 15% — dal­ende autoverkopen en een opzien­barend gedaald con­sumenten­vertrouwen. Boven­di­en durft te rep­pen van afne­mende inflatie in de tweede helft van dit jaar, dat echter alleen mogelijk is bij een aantrekkende dollar.

Oppor­tunisme

Nooit is er iemand meer ver­ant­wo­ordelijk geweest voor de ontwik­kelin­gen zoals we die thans ken­nen dan de meest oppor­tunis­tis­che Fed pres­i­dent aller tij­den, Alan Greenspan. Toch is hij nog niet aan de schand­paal genageld, vooral omdat hij ​‘aan de wieg’ van de zieke­lijke poli­tieke wil van het Witte Huis stond. Dat zelfde oppor­tunisme zit echter gebakken in de Amerikaanse denk­cul­tu­ur, gepar­enteerd aan een bepaalde mix van para­noia en schizofre­nie. De economis­che golf­be­weg­ing kent bijgevolg ner­gens grotere pieken en dalen dan juist in dit bij­zon­dere land. Daar­bij heeft men door­gaans weinig oog voor de belan­gen van de kleine man, zow­el in op- als neer­gaande tijden. 

Dit fenomeen wordt thans weer­spiegeld in de geld­schep­ping van de cen­trale banken, niets anders dan op ter­mi­jn een sigaar uit de doos van de kleine man. Niet­temin hoor je hem daarover niet kla­gen. Dit spel­let­je gaat hem ken­nelijk domweg z’n pet te boven, ofschoon het hem juist het meest in zijn porte­mon­nee tre­ft. Van­daar dat het zo gemakke­lijk uitvo­er­baar blijkt. Op ter­mi­jn zal hij daar­van nog veel meer merken, wan­neer de pot van de medis­che zorg en de ouwe dag totaal ​‘uit­ge­woond’ blijkt te zijn, met grote gevol­gen voor de koop- en bestedingskracht. 

Vertrouwen

Deze columns zullen wellicht hebben bijge­dra­gen tot enige ​‘ont­man­tel­ing’ van het vertrouwen in de finan­ciële autoriteit­en in het alge­meen en die van de cen­trale bankiers in het bij­zon­der. Er zullen der­halve nieuwe spel­regels moeten wor­den opgesteld om dat vertrouwen te terug te win­nen. Dat zelfde geldt ook andere ​‘autoriteit­en’, zoals daar zijn de bestu­ur­ders in het bedri­jf­sleven en in de (semi)overheid. Dit wantrouwen wordt o.m. weer­spiegeld in soms absurd hoge belonin­gen, bonussen en afkoop­som­men. Ook hier komt de kleine man niet aan z’n trekken. Hij mag geen loonsver­hoging eisen op straffe van het veroorza­k­en van hogere inflatie. 

Van­daar dat steeds meer mensen zich vervreemd voe­len van de lei­d­ing van hun bedri­jf of organ­isatie en zich steeds min­der kun­nen vin­den in de huidi­ge maatschappijopvattingen. 

Rente­be­leg­gin­gen

Dat zelfde zien we terug op beleg­gings­ge­bied, waar veel par­ti­c­uliere beleg­gers intussen de ​‘pijp aan Maarten’ hebben gegeven en zich ​‘ten einde raad’ ver­lat­en op rente­be­leg­gin­gen, zon­der dat deze vorm van beleggen onder de huidi­ge omstandighe­den wezen­lijk winst of addi­tionele koop­kracht oplevert. 

Uit­gaande van de huidi­ge net­to effec­tieve of reële rente (korte rente minus inflatie) alsmede de inher­ente fis­caliteit lev­ert een depos­i­to onder de huidi­ge omstandighe­den geen reële koop­krachtwinst op. Dat komt omdat de reële rente de fac­to lager (negatief!) is dan het ​‘offi­ciële’ cijfer doet geloven. Nog ongeloofwaardi­ger wordt dit cijfer, indi­en energie en voed­ing buiten beschouwing bli­jven. Juist deze fac­toren zor­gen immers voor de meeste prijsstijgingen!

Risi­codekking

In het huidi­ge inflatie‘umfeld’ afgezet tegen het beleid van de cen­trale banken (die al lang de rente had­den moeten ver­hogen maar zulks hebben nage­lat­en uit angst voor afzwakking van de economis­che groei) valt er dus mid­dels beleggen in aan­de­len of oblig­aties (renteop­breng­sten) op geen enkele wijze (wel in com­modi­ties) koop­krachtwinst te behalen. 

Bedenke­lijk­er is dat er thans flink hogere rente­per­cent­ages wor­den gebo­den door banken die ver­schrikke­lijk om kap­i­taal zit­ten ver­legen ….. en dat zijn nage­noeg alle grote par­ti­jen! Je mag slechts hopen dat het deze banken is gegeven in busi­ness te bli­jven. Zoni­et dan stelt de staat zich per reken­ing (bij een en/​of reken­ing geldt het dubbele) slechts voor een beperkt kap­i­taal van zegge 20.000 euro voor 100% garant. Om die reden ver­di­ent het bijgevolg nog­maals aan­bevel­ing het bankrisi­co over meerdere banken te sprei­den, zodat het kap­i­taal te allen tijde door de staat voor 100% gegaran­deerd bli­jft. Deze garantie sluit even­wel koop­krachtver­lies als gevolg van toen­e­mende inflatie niet uit. 

Vertrouwen, de meest onzekere factor

Dat geldt overi­gens ook voor 100% gegaran­deerde ban­caire beleg­gingscon­struc­ties waar­van de garantie niet hard­er is dan die van de uit­gevende bank. Na de Legio Lease con­struc­ties, beurs­gere­la­teerde hypotheken, woek­er­polis­sen, kredi­et­cri­sis en het afge­brokkelde vertrouwen in de cred­it rat­ing bureau’s is het ima­go van de banken eufemistisch uitge­drukt er bepaald niet op vooruitgegaan!

Het nationale en het inter­na­tionale finan­ciële ver­keer ondervin­dt hier­van flinke hin­der. Der­halve is dit mede een fac­tor van afne­mende bedri­jvigheid gewor­den. Immers, de financier­baarheid van bestaande of nieuwe pro­jecten wordt hier­door aanzien­lijk bemoeil­ijkt. Vertrouwen is de pri­maire rand­voor­waarde voor het zak­en doen in het alge­meen. Als banken in elka­ar al geen vertrouwen meer hebben dan is onzek­er­heid alom troef. Is dit juist niet de groot­ste vijand van beleggers?

Hoe nu verder?

Ook al is hij niet rijk, toch kan de kleine beleg­ger zich onder de huidi­ge omstandighe­den maar het beste spiege­len aan de wassende rijk­dom der rijken op deze aard­kloot. Hoe? Door te kiezen voor dezelfde beleg­gingsvor­men zoals edel­metaal, edel­ste­nen, kun­st en antieke auto’s, ook al is dat dan op een beschei­den­er schaal. De trend in deze beleg­gingsvor­men wordt met name aanges­tu­urd door de nieuwe rijken in Azië en in het Mid­den-Oost­en. Deze ontwik­kel­ing staat nog maar in de kinder­schoe­nen en biedt uit­stek­ende kansen en ​‘meelift’ mogelijkhe­den voor de toekomst! 

Robert Bron­cel