Het is de schuld van Amerika

Voor de zoveel­ste keer dient de VS het schulden­pla­fond te ver­hogen. Uit­er­aard gaat dit gepaard met spier­bal­len­taal van de opposi­tie par­tij, in dit geval de Repub­likeinen die nu tevens een meerder­heid in het Huis van Afgevaardig­den hebben. Bin­nen 2 weken moet er een akko­ord liggen anders valt de hele economie in duigen vol­gens de geleer­den. Gezien de macro­da­ta van de afgelopen maan­den kan ik alleen maar tot de con­clusie komen dat ze hard op weg zijn.

Even terug in de geschiede­nis want het ver­hogen van het schuld­pla­fond is net zoi­ets als het kopen van een brood bij de bakker. Alles heeft te mak­en met de oplopende schuld van de VS. In onder­staand overzicht is dit goed te zien:

In amper 10 jaar tijd is de VS er in ges­laagd de totale schuld met ruim 250% te lat­en sti­j­gen. Hier­voor zijn ver­schil­lende oorza­k­en voor te vin­den. Bijvoor­beeld de dure oor­logen die de VS sinds 2003 (Irak) voert. Daar­naast bli­jft de VS op een veel te grote voet lev­en en wor­den ze in lev­en gehouden door voor­namelijk Japan, Chi­na en de oliepro­duc­erende lan­den zoals Sau­di Ara­bie. Die bli­jven staat­soblig­aties (Trea­suries) opkopen want de VS is voor hen de belan­grijk­ste afzetmarkt. De FED moest wel ingri­jpen in 2008 want de schulden liepen een stuk hard­er op dan de Azi­atis­che lan­den kon­den of wilden financieren. Gelukkig sprong de FED bij mid­dels mon­e­taire ver­ruim­ing (Quan­ti­ta­tive Eas­ing ofwel QE) en kocht­en eigen staat­soblig­aties op om de boel draaiende te houden. QE 1 en QE 2 waren geboren en QE 3 t/​m…? zullen noodza­ke­lijk zijn om van het luxe cruis­eschip geen onderzeeër te mak­en. Tot dusverre niks aan de hand. De VS bli­jft con­sumeren al wordt het wel een stuk min­der en Azië bli­jft financieren al wordt dat langza­mer­hand ook een stuk min­der. De dol­lar zwakt in rap tem­po af en daar wringt de schoen voor Azië want die hebben door het gefi­nancier nogal wat dol­lar­reserves op de bal­ansen staan. Dat de dol­lar afzwakt, is goed te zien wan­neer de eur/​usd koers van 2011 vergeleken wordt met die van 10 jaar lat­er. In 2011 bedroeg deze koers 0,88 en van­daag de dag 1,42. Een waardedal­ing van ruim 61% in 10 jaar tijd. Dat Wall Street het in de ogen van bel­leg­gers zo goed doet is in feite maar schi­jn gezien de dollar.

Schulden­pla­fond

De druk op de poli­tiek neemt behoor­lijk toe en Oba­ma moet snel een akko­ord bereiken. Zijn tegen­spel­ers, de Repub­likeinen, liggen dwars en schi­eten ieder plan van Oba­ma de ruimte in. Dit poli­tieke schouwspel, want meer is het niet, heeft niets meer met de realiteit te mak­en. Alle tijd die ze hebben (tot 2 augus­tus) zal opti­maal gebruikt wor­den om elka­ar verder met mod­der te besmeuren. Het ver­hogen van het pla­fond is een for­maliteit maar in deze tijd spe­len de toekom­stige verkiezin­gen een belan­grijkere rol. Oba­ma wil de belastin­gen voor de rijken ver­hogen en de Repub­likeinen willen dit niet. Zodra verkiezin­gen in het spel zijn gaat het over belastin­gen. Het is namelijk niet uit te leggen aan de Amerikaanse kiez­er dat belastin­gen omhoog moeten. Een terugtrekking uit Irak en Afghanistan zou al een aardi­ge bezuinig­ing oplev­eren by the way. En dat klinkt al beter in de oren van de kiez­er dan een extra tax op brand­stof waar in mijn ogen het meeste geld te halen valt. Tij­dens het schri­jven van dit artikel zit­ten de Democ­ra­t­en en Repub­likeinen weer met elka­ar om de tafel en is het pla­fond inmid­dels miss­chien al wel ver­hoogd. Ze zit­ten nu al ruim 200 mil­jard boven het pla­fond en dat wordt gefi­nancierd door geen pen­sio­en­gelden meer te storten in de ambtenaren kas. Lekker cre­atief dus.

In 2006 hebben alle Democ­ra­t­en Née gestemd tegen het ver­hogen van het schuld­pla­fond en dit speelt miss­chien wel mee. Oba­ma des­ti­jds sen­a­tor van Illi­nois stemde tegen en dat zal hij nu ook wel te horen kri­j­gen van de Repub­likeinen. Hieron­der het stemge­drag van de Democ­ra­t­en in 2006. Alle­maal Née.

Ook toen had­den de Repub­likeinen een meerder­heid in het Con­gres en zij stem­den alle­maal voor zodat het pla­fond wederom ver­hoogd werd.

Con­clusie

Dat het schulden­pla­fond een hamer­stuk is, daar ben ik wel van over­tu­igd. Geen enkele par­tij wil het op zijn geweten hebben dat het door hun toe­doen mis­lukt is en de VS hun triple A rat­ing dreigen te ver­liezen. Nog een paar dagen bakkeleien met elka­ar over de hoogte van de bezuinigin­gen en klaar is Kees. Het enige dat ik ze wil meegeven is dat ze eens na moeten denken over het oplopen van de schuld met ruim 3 mil­jard dol­lar per dag, en dat is nog een gemid­delde van de afgelopen 10 jaar. De laat­ste 2 jaar is het 5 mil­jard per dag geweest. Wan­neer dit zon­der belast­ingver­hogin­gen gere­aliseerd moet wor­den, wens ik ze veel suc­ces en kun­nen ze in 2013 wederom gaan bekvecht­en over het opnieuw ver­hogen van het schuld­pla­fond. De grens voor Azi­atis­che lan­den om nog meer Amerikaanse schulden te financieren dan ze nu doen is allang bereikt en ook zij zien de Amerikaanse economie afzwakken. Dat de FED nu even pas op de plaats heeft gemaakt met verdere mon­e­taire ver­ruim­ing vind ik ver­standig. Wan­neer je 2 keer iets doet en het heeft niets geholpen zou je dan een 3^de keer het­zelfde doen? Het prob­leem is dat ze geen andere optie zien, want alle trucs zijn inmid­dels gebruikt en de denkwi­jze is nog steeds op groei gericht. Wellicht was het ver­standi­ger om de recessie en de kredi­et­cri­sis goed uit te lat­en zieken en de bron aan te pakken in plaats van de gevol­gen ervan te bestrijden.

Gelukkig bestaat er ook nog humor in crisistijd:

De werkeloosheid is enorm geste­gen de afgelopen maand.
Het hardst getrof­fen zijn de IJs­landse bankrovers.

Ik heb mijn broer gis­teren een tien­t­je geleend, en blijk nu op 3 na groot­ste bank van het land.

Wat is het top­punt van opti­misme?
Een Banki­er die op Zondag 5 over­hem­den strijkt.

Poets
Pub­li­cist US Markets