De leden van de G7 zien hun greep op de wereldeconomie verzwakken en moeten vatstellen, dat er niets anders opzit dan zicht te herstructureren … Anders verdwijnen ze in de coulissen van de geschiedenis en worden ze niet meer dan een praatgroep zonder invloed noch macht…
Stoelendans bij G7
Eerst waren ze met 6, dan werden het er 7 maar eigenlijk zijn ze met zijn 8’en. Dit is in een hele kleine notendop de evolutie van de vertegenwoordiging van de voornaamste economische grootmachten.
Valéry Giscard d’Estaing (president 1974 – 1981)
In 1975 kwam de toenmalige Franse president Valéry Giscard d’Estaing (geboren 1926) op het idee om de ministers van financiën van de 6 belangrijkste economieën bijeen te roepen voor overleg. De aanzet tot deze vergadering bewijst dat er niets nieuw onder de zon is, het ging toen ook om de zeer hoge olieprijs. Die periode was de nasleep van de oliecrisis met als hoofdkenmerken de snelheidsbeperkingen en de autoloze zondagen.
Le château de Rambouillet
De eerste keer ontmoetten de vertegenwoordigers (ministers van financiën en centrala bankiers) van deze landen elkaar in het chique kasteel van Rambouillet. De G6 waren: Duitsland, Frankrijk, Italië, Japan, het VK en de VS.
De VS vonden dat hun invloed te klein was en daarom eisten ze dat Canada de club kwam vervoegen, wat dan ook geschiedde bij de volgende top in 1976. De G6 werd de G7. Later, in 1998 werd Rusland uitgenodigd de vergaderingen bij te wonen, zonder te worden beschouwd als lid van de G7. Een soort G7½, zeg maar. Het duurde tot 2002 vooraleer de positie van Rusland steviger werd en uiteindelijk mocht deze staat in januari ll. de voorzitterhamer hanteren. Toch heet het clubje nog altijd G7, duidelijk toch?
Merkwaardig is het feit dat de G7, ook al bestaat de groep nu al 31 jaar, geen eigen gezicht heeft. Er is geen permanent secretariaat, er zijn geen statuten, geen logo en geen website.
In de loop van die 31 jaar is de macht van de G7 langzaam maar zeker verminderd. In de 1980’er jaren had de G7 rechtstreekse invloed op de dollarkoers en in de 1990’er jaren bedwong de G7 financiële crisissen in Azië, Latijns Amerika en Rusland. Maar sindsdien hebben we zo goed als niets meer gemerkt van de invloed van de G7.
Die tanende invloed leiden we ook af uit het gewicht van de G7 in de wereldeconomie, dat voortdurend afkalft, van ruim 67% in 1999 naar een amper 62% in 2005. Op handelsvlak waren in 1994 de G7 goed voor 51% van alle export, maar in 2005 was dit al gezakt tot iets minder dan 39%.
De reden van deze evolutie is niet ver te zoeken. De explosief groeiende economieën van China en India nemen een steeds royalere portie van de handels- en economiekoek voor hun rekening.
We mogen rustig stellen, dat de G7 in zijn huidige vorm de vertegenwoordiging is van een voorbije situatie. Als de G7 zich willen handhaven, moeten ze de wereld van morgen weerspiegelen, zelfs niet die van vandaag, want daarvoor gaat de evolutie te snel.
Dit weekend zijn de G7 (+ Rusland, niet te vergeten) bijeen te Washington. Net als bij de historische start in 1975 staat olie op de agenda. Maar ook de tekorten op handelsbalansen worden besproken. Maar net deze punten zijn de heetste hangijzers voor de Amerikaans-Chinese betrekkingen. Zonder China heeft heel de G7-vergadering in feite geen zin. Want het enorme handelstekort van de VS komt vooral voort uit de scheefgegroeide situatie t.o.v. China, dat tevens olieverbruiker nummer 2 van de wereld is. Wat ook de conclusies en/of adviezen van de G7 over deze punten zullen zijn, je mag er donder op zeggen dat China ze naast zich zal neerleggen, hoe zou je zelf zijn als je niet betrokken wordt in het overleg?
Het is zonder meer duidelijk: als de G7 de rol willen blijven spelen die Giscard d’Estaing destijds bedoelde, zijn er reorganisaties nodig. Er zijn diverse scenario’s, waarbij China en ook India de hoofdrol spelen:
(i) wip de momenteel kleinste economieën, dat zijn Canada en Italië, eruit en vervang ze door China en India. Vanzelfsprekend steigert Canada en argumenteert aan belang te zullen gaan toenemen zodra het oliezand massaal zal worden geëxploiteerd. En Italië krijgt er nog maar eens een psychologische klap bij, naast de heibel rond de controverse Berlusconi-Prodi.
(ii) verenig de eurolanden Duitsland, Frankrijk en Italië tot 1 lid ‘’Euroland’) en voeg China en India bij de G7, die dan zouden worden: Euroland, VK, VS, Canada, Japand, China en India + Rusland (trouw aan het G7½ — principe).
(iii) voeg de Europese landen (Euroland + VK) samen als vertegenwoordiging van de Europese Unie en voeg China en India toe. Dan heb je een échte G7, waarbij Rusland er niet aanbengelt.
Ondertussen dienen zich nog andere kandidaten aan, gebaseerd op hun toenemende economische macht: Brazilië en Saudi-Arabië.
Als de G7 de G7 willen blijven, zal het drummen worden rond de kring van 7 stoelen…
Jan Van Besauw
Columnist voor US Markets
Columnist voor US Markets
23 april 2006.
Ondergetekende is een gepensioneerde marketing manager. Hij schrijft voor US Markets columns en financiële berichten..
Reacties kunt u sturen naar: jan@usmarkets.nl