DE ONDERSTE STEEN?
Al eerder had ik het in een column over het gebrek aan transparantie in het monetaire systeem, daarbij met name doelend op de rol van de Fed alsook van de Treasury, het Amerikaanse ministerie van Financiën.
Nu is er nota bene een Republikeins afgevaardigde die probeert in het Congres stemmen te vergaren om de door deze twee instituten opgeworpen barrières te slechten. Deze actie berust op diverse signalen dat Washington middels niet aflatende manipulaties de vrije marktvorming op ontoelaatbare wijze verstoort.
‘De Fed negeert volledig het principe van de vrije markt’, zo luidt de klacht. Je kunt de Fed als hoedster van een vrije open markt moeilijk in stand houden door dit instituut ‘naar hartenlust’ te laten interveniëren in de prijs van het geld (rente) alsook van de geldhoeveelheid. In elke vrije markt wordt de prijs van het geld (rente) zoals van elk product of dienst bepaald door de factoren van vraag en aanbod. Dat is de kracht van de markt. De enige legitieme en constitutionele rol van de regering met betrekking tot de monetaire politiek is om de integriteit van het monetaire systeem te bewaken en met name te verdedigen tegen ‘valsemunters’(Fed)’.
De voortrekkersrol om de dwalingen van de Fed en de Treasury aan de kaak te stellen, wordt ingenomen door de Afgevaardigde Ron Paul*. Hij stelt verder dat ‘het Congres haar verantwoordelijkheid in wezen heeft overgedragen aan a cabal of elites (vrij vertaald: een zootje ongeregeld) van quasi-overheidsbanken die de economie hebben gedestabiliseerd in plaats van bevorderd’.
Hij stelt verder dat het de Fed slechts 20 jaar kostte om de grote Depressie van de jaren ’30 in te luiden. In die tijd heeft de Fed er eveneens voor gezorgd om de koopkracht van het geld goeddeels weg te infleren. Ook toen heeft de Fed de problemen juist doen aanzwellen in plaats van ze op te lossen. Thans ziet Paul opnieuw deze rol weggelegd voor de Fed, gesteund door de Treasury, door wederom op grote schaal (bailouts) te stelen van de belastingbetaler (die niet begrijpt wat er feitelijk gebeurt en bijgevolg ook niet protesteert).
Kritische geesten menen evenwel dat de Fed immuun dient te zijn voor invloeden vanuit de politieke arena en dat meer invloed van het Congres juist averechts zou werken op de besluitvorming binnen dit orgaan. Ron Paul stelt daarentegen ‘dat de Fed al lang z’n oren laat hangen naar de politieke besluitvorming (Treasury) en dat de Fed voorzitter niks anders is dan een politieke lakei. Het gehele verkeer tussen de Fed, de ledenbanken en de Treasury wordt over en weer routinematig gedomineerd door een kring van hoge ‘officials’, die elkaar allemaal de hand boven het hoofd houden en volledig voorbijgaan aan het staatsbelang’. Dit mag als een zeer ernstig verwijt klinken. Hij zegt verder: ‘no politician or central banker, no matter how brilliant, is smart enough to know more than the market itself’ (geen politicus noch centrale bankier, ongeacht hoe slim, weet meer dan de markt zelf). Hij stelt dat het failliet van de centraal economisch planning thans overduidelijk is.
‘Om aan te geven hoe onverstandig de Federal Reserve is toegerust, dien je te kijken naar de omvang van de privileges van dit instituut. Dit instituut heeft het recht verkregen om ongelimiteerd geld te scheppen en dat aan te wenden om hun bank- en andere vrienden te redden (bailouts). De voorwaarden mogen ze zelf invullen, zonder hiervan rekenschap af te leggen aan de volksvertegenwoordiging’. Immers, de Fed dient alleen periodiek aan het Congres verslag te doen hoe het land er monetair/financieel/economisch voorstaat. De vriendjespolitiek blijft geheel buiten beeld. Aan transparantie van het handelen blijkt bijgevolg geen enkele behoefte te bestaan.
Tenslotte stelt Paul dat ‘het tot de verantwoordelijkheid van elk Congreslid behoort om de belangen van degenen te dienen, die hen naar Washington hebben doen afvaardigen en uiteraard uit te vinden wat er met hun geld gebeurt. Zonder deze verantwoordelijkheid zullen we nooit weten hoe het in het algemeen met de staatsfinanciën gesteld is’.
* Ron Paul was presidentskandidaat voor de Republikeinse partij in 2008.
Het is nu de vraag of Paul genoeg leden achter zich krijgt om een daadwerkelijk onderzoek te kunnen instellen naar de handelwijze van de Fed en de Treasury. Hij kan intussen reeds op 170 stemmen rekenen. Belangrijk is in ieder geval dat de rol van de Fed nadrukkelijk aan de kaak wordt gesteld, juist nu dit instituut ondanks alle ‘vergrijpen’ nog over voldoende geloofwaardigheid blijkt te beschikken om de huidige heilloze politiek te kunnen blijven voortzetten. De afrekening komt naar men hoopt na hun aftreden, zoals dat ook voor de vorige Fedchief Alan Greenspan gold. ‘De gebakken peren’ zijn voor de meute die hiertegen nooit in opstand is gekomen!
In dat kader diene men zich te bedenken dat:
- er nooit één natie in geslaagd is om de reële economie vlot te trekken middels monetaire inflatie (het opendraaien van de geldpers)
- er nooit één natie in geslaagd is om de economie vlot te trekken middels het kunstmatig laag houden van de rente
- er nooit één natie in geslaagd is om de economie te stimuleren middels het creëren van agressieve tekorten.
De trieste waarheid is dat er nooit sprake kan zijn van enige economische verbetering door schuld op schuld te stapelen, waardoor de lasten alleen maar verder zullen toenemen.
Het zou met name de Amerikaanse belegger sieren tegen deze gigantische volksverlakkerij in opstand te komen in plaats van te blijven anticiperen op hogere koersen out of thin air! De nostalgische tijden van opgang keren ontegenzeglijk niet meer terug. Hoe lang duurt het nog vóórdat men echt wakker wordt?
Robert Broncel
voor US Markets