Blunderen? De CEO`s krijgen zakken vol geld !

Meer dan 160 miljoen dol­lar met daar bovenop een reeks priv­i­leges kri­jgt de voor­ma­lige CEO van Mer­rill Lynch om… op te stap­pen. Hij heeft de zak­en­bank in een recordti­jd een record­ver­lies doen slikken en heeft blijk gegeven een onver­beter­lijke Einzel­gänger te zijn. Maar slechter wordt hij er niet van.

Blun­deren? De CEO’s kri­j­gen zakken vold geld!

Het aan­deel van Mer­rill Lynch heeft een wild par­cours achter zich, dat is wel het min­ste wat we kunnnen zeggen bij het bek­ijken van onder­staande grafiek. Hier­bij valt het op, dat nage­noeg de volledi­ge koer­swinst die het aan­deel liet opteke­nen vanaf mei 2005 enkele dagen gele­den ver­dampt was. Om exact te zijn: op 3 mei 2005 noteerde MER aan 52,80 USD en op 12 novem­ber ll. was dat 53,19 USD, een zucht dus van die 52,80 dollar. 

Nie­mand bij Mer­rill Lynch zal vrolijk zijn gewor­den bij het opvol­gen van de ben­jis­prong van hun aan­deel. Zek­er de nu ex-CEO Stan­ley O’Neal (56) niet. Voor hem heeft het nu bij­na afgelopen jaar de bij­na de pro­por­ties aangenomen van een Griekse tragedie. Bij­na. Want in genoemd soort tragedie loopt het steev­ast slecht af voor de held. Niet zo voor held O’Neal, zoals we verder zullen zien.

De opgang van het aan­deel MER van 2005 tot begin dit jaar is een pluim die O’Neal op zijn hoed mag steken, eerlijk is eerlijk. Door een uit­gekiend invester­ingssys­teem heeft hij de wat in slaap gesukkelde onderne­m­ing een plek gegeven in het pelo­ton van de koplop­ers. Dat is o.m. gebleken uit de winst van meer dan 7 mil­jard dol­lar (4,77 mil­jard euro) die Mer­rill Lynch vorig jaar kon boeken. Dit was een ver­drievoudig­ing ten opzichte van de winst in 2002, het jaar dat O’Neal de posi­tie van CEO mocht bekleden. 

Maar het kan verk­eren. Eind okto­ber ll. moest O’Neal een record­ver­lies op kwartaal­ba­sis opbiecht­en: 2,2 mil­jard dol­lar (1,5 mil­jard euro) in het rood. Een fatale klap voor het aan­deel, dat toen toch al dri­jfzand voelde. Want de afgelopen maan­den kwa­men bericht­en, dat Mer­rill Lynch de gevol­gen van de hypotheekcri­sis niet goed zou hebben ingeschat. Daar­door moet de zak­en­bank meer dan 8,4 mil­jard dol­lar (5,7 mil­jard euro) afschri­jven, dat is bij­na 3 mil­jard dol­lar meer dan wat men aan­vanke­lijk al vreesde. 

Alsof het nog niet mooi genoeg was, kwam het nieuws dat CEO O’Neal op zijn een­t­je gesprekken voor een fusie met bankhold­ing Wachovia (NYSE: WB) was begonnen. Zijn collega’s van de board of direc­tors kon­den er niet mee lachen. 

Dat kon zo niet bli­jven duren. Waarschi­jn­lijk na ver­hitte dis­cussies achter ges­loten deuren maak­te O’Neal bek­end met pen­sioen te zullen gaan. Hij was toch al sinds 1986 in dienst en dan ben je aan wat uit­blazen toe. 

Nu vertrekt iemand als CEO O’Neal niet graag met lege han­den. Want als je, zoals in 2006, het moet stellen met een jaarsalaris van 46 miljoen dol­lar (31,3 miljoen euro), moet je toch zien rond te komen als je achter­af bij je kachelt­je een pijp­je zit te roken. Daarom ont­vangt O’Neal van de fir­ma een vertrekpremie van 161,5 miljoen dol­lar (110 miljoen euro) in de vorm van aan­de­len, opties en een bedri­jf­spen­sioen. Daarmee kan hij enkele jaren zijn pot­je koken en nu en dan gaan golf­spe­len, zijn geliefkoos­de bezigheid. 

Omdat hij zich toch niet al te zeer in de steek gelat­en zou voe­len, stelt Mer­rill Lynch hem de komende drie jaar kosteloos een privé-kan­toor mét assis­tente ter beschikking. Al met al niet slecht voor een blun­derende CEO. Daarom ook dat we hem op boven­staande foto zien applaudisseren. 

Als opvol­ger van O’Neal zal op 1 decem­ber ek. de 52-jarige John Thain aantre­den, die sinds 4 jaar CEO is van de NYSE. Zijn car­rière bij de NYSE begon analoog aan zijn nieuwe job bij Mer­rill Lynch. Bij NYSE moest hij de plaats innemen van de ged­won­gen vertrokken Richard Gras­so. Thain is erin ges­laagd in die 4 jaar het ima­go van NYSE op te krikken. 

Bij Mer­rill Lynch verwacht men blijk­baar dat hij er dezelfde posi­tiev­er trans­for­matie zal doorvoeren. 

Voor Thain de NYSE lei­d­de, werk­te hij bij Gold­man Sachs. Hier­door is hem het reilen en zeilen bij een zak­en­bank wellicht niet vreemd. Verder is hij inge­nieur, waar­door hij prob­le­men rustig en ana­lytisch zal benaderen. Zijn loon al hem in alle geval rustig en ana­lytisch inspir­eren: per jaar ont­vangt hij 50 miljoen USD (34 miljoen euro). 

Als we de evo­lu­tie van het aan­deel MER de afgelopen 3 maan­den bek­ijken, dan zien we geen teke­nen van beter­schap. Dat lijkt ons logisch, want eerst na 1 decem­ber ek. zal blijken welk vlees men bij Mer­rill Lynch in de kuip heeft met de nieuwe CEO John Thain.

Waarschi­jn­lijk zal John Thain eerst­daags zijn voor­ganger gaan opzoeken in zijn kan­toort­je-met-assis­tente. Niet zozeer om te prat­en over het gezond mak­en van de fir­ma, maar wel over welke kleine let­tert­jes er waar moeten staan in het con­tract, dat hij zal teke­nen op 1 decem­ber. Want van kleine let­tert­jes, daar­van kent Stan­ley O’Neal genoeg om rijk te kun­nen wor­den van blunders. 

Jan Van Besauw 
Pub­li­cist voor US Markets

Onder­getek­ende is een gepen­sioneerde mar­ket­ing man­ag­er. Hij schri­jft voor US Mar­kets o.m. columns, nieuws­bericht­en en artike­len over diverse onder­w­er­pen. Hij heeft op het moment van schri­jven geen materieel belang of bez­it in de bespro­ken bedri­jven of beleggingsinstrumenten.