Niemand minder dan IMF topvrouw Christine Lagarde meende dit jaar te moeten inluiden met haar numerologie speech waarin de betekenis van het cijfer “7” centraal stond. Iedereen kent “de legende van de zeven vette en magere jaren”. Het zou kunnen zijn dat ze de New York Times Best Seller bestseller van de messiaanse rabbi Jonathan Cahn ‘The Harbinger’ had gelezen met zijn bijbelse visie op 9⁄11, de opkomst van het terrorisme en het verloop van de financiële markten.
In dit boek maakt Cahn een vergelijking met de ineenstorting van de beschaving van het oude Israël met soortgelijke referenties aan wat er thans gaande is binnen en buiten de V.S. Gezien de importantie van de joodse invloed op het bestuur in de V.S. ligt een dergelijke analogie wel voor de hand. Of daaraan betekenis moet worden gehecht, lijkt twijfelachtig.
Cahn refereert aan de 9 omen die God de Joden voorhield vóór hun ondergang als gevolg van de schending van de bijbelse covenant. Een dergelijke opsomming mag dan bij sommigen indruk maken, bij anderen daarentegen neigt dit meer tot inflatie van een dergelijk gedachtegoed. Volgens Cahn zouden het oude Israel en de V.S. gefundeerd zijn op de ‘rules of God and a light unto the nations’, wat dat dan ook zou mogen zijn. Het is maar welke inhoud je daaraan wenst te geven en hoe de ‘rules of God’ geïnterpreteerd dienen te worden. Juist deze interpretatie blijkt het ontstaan van allerlei extremistische vormen en sektes binnen het geloof aan te wakkeren. Duidelijk is in elk geval dat een gevoel van onbehagen, gevoed door corruptie en wanbeleid in meerdere onderdelen van de samenleving altijd een uitweg zoekt. Je ziet dat zelfs terug in neigingen tot een politieke afscheiding (Schotland, Catalonië, Koerdistan, Noord-Italië en het oosten van Oekraïne) om dicht bij huis te blijven maar deze bewegingen doen zich ook elders in de wereld voor, hetgeen eigenlijk van alle tijden is.
Maar terug naar de bijbel als “de speelgrond” tot het reactiveren van het verleden blijkt de ‘Shmita als sabbath jaar een cruciale rol te spelen die volgens het Judaïsme ruwweg elke 7 jaar opgeld doet, waarbij het land in verval raakt en schulden verdampen. De Shmita neemt op zich een vol jaar in beslag, waarbij volgens de Hebreeuwse kalender de uitstaande schuld pas op de laatste dag “vereffend” wordt.
In het “roemruchte” jaar 2001 zou die dag evenwel op de 6e dag na 9⁄11 op 17 september kunnen worden aangeduid . Dat was de dag waarop de Wall Street weer open ging en direct een smak van 7% maakte. De wereld was plots in geweldige beroering gebracht en de Amerikaanse wereld in het bijzonder.
De laatste dag van de Shmita in 2008 was op 29 september, de dag waarop de beurs na de implosie van Lehman de derde grootste smak aller tijden maakte met een val van 9% of 777 punten. Of Lagarde in haar speech hieraan refereerde weten we niet.
Het zou kunnen zijn dat ze alvast “een exit” excuus voor handen wenste te hebben voor het geval de dag van de dag van de afrekening zich aandient. Ze gaf aan dat het getal “7” bij haar in elk geval niet uit de lucht was komen vallen. Immers, het was welhaast geen toeval zijn dat de laatste twee “incidenten” zich nagenoeg op de laatste dag van de Shmita voordeden met een interval van precies 7 jaar.
Los van de gedachte of we hier te maken zouden kunnen hebben met een bovennatuurlijk of een occult gegeven, is de vraag wanneer dan de volgende Shmita begint en eindigt. Dat blijkt zeer binnenkort te zijn op 25 september a.s. met als einddatum 13 september 2015. Dat is opnieuw 7 jaar na 2008. De vraag is of we deze informatie voor kennisgeving moeten aannemen dan wel om er serieus bij stil te staan. Opvallend is in elk geval dat de Shmita’s ‘time frame’ nauw aansluit op de sequentie van 2001, 2008 en mogelijk 2015 maar ook niet meer dan dat. Want als we terugschakelen naar 1994 dan zien we weliswaar een jaar van stilstand op de beurs ofschoon 1987 natuurlijk weer een dramatische val liet zien van een slordige 30%.
Wel mag je er van uitgaan dat wanneer het huidige monetaire systeem implodeert dit ongetwijfeld een bijbelse imprint meekrijgt met ongekende (mondiale) gevolgen.
We kunnen er niet omheen dat steeds meer signalen wijzen op de volstrekt onhoudbare situatie voor de centrale banken als drager van dat systeem. Waar politieke beleidsmakers uitsluitend de sociale rust binnen de samenleving voor ogen hebben, kunnen de centrale bankiers niets anders doen dan dat beleid zo veel mogelijk faciliteren ongeacht de dramatische afloop daarvan whatever it takes. Zij weten als geen ander dat met het uitschakelen van het brandalarm (in 2009) de brand natuurlijk geenszins wordt geblust! Als dat kan worden opgehangen aan wat Christine Lagarde aangaf met de onvermijdelijkheid van het getal “7” als voorbode van wat ons te wachten staat, wie valt er dan te verwijten dit alarm te hebben uitgeschakeld? Dat wordt dan de meest verraderlijke vraag!
Robert Broncel
Voor US Markets