Hoe belangrijk is 2 augustus? Ron Paul, Republikeins presidentskandidaat en thans Congreslid deed hierover op Bloomberg vorige week een aantal opmerkelijke uitspraken, startend met de vraag: Is het einde van de wereld nabij indien per die datum de Democraten er met de Republikeinen niet uitkomen om het schuldplafond te verhogen?
De voorstemmers voor een verhoging menen dat een ‘default’ (niet meer aan de betalingsverplichting kunnen voldoen) een precedent schept voor een regelrechte ramp. Paul zegt dat ‘my expectations of such a scenario are more sanguine’ (mijn verwachting van een dergelijk scenario is wat minder somber) waarop hij liet volgen: ‘the U.S. government defaulted at least three times on its obligations during the 20th century’ (de regering kwam in de vorige eeuw al drie maal eerder z’n verplichtingen niet na):
1) In 1934 werd het goudbezit in de ban gedaan en werd de goudprijs over night van $20,67 naar $35 per troy ounce opgehoogd
2) In 1968 volgde het besluit dat een einde maakte aan de omwisseling van zilvercertificaten in zilveren munten of baren
3) In 1971 maakte president Nixon een einde aan de goudkoppeling met de dollar, zodat buitenlandse mogendheden hun “papieren” dollars
niet langer konden inwisselen tegen goud
“Niet langer gehinderd door commodity backing kon de federale overheid zich ongehinderd “uitleven” in ongelimiteerde staatsuitgaven, zeker zolang het buitenland bleef intekenen op de schulduitgifte in de vorm van treasury’s (korter en langer lopend Amerikaans schuldpapier).”
“Deze defaults hebben (tot voor kort, RB) niet geleid tot een afnemende interesse in Amerikaanse staatsleningen. Dus waarom zou een default betrekking hebbend op een betrekkelijk klein bedrag (het gaat immers slechts om de ophoging van de schuldhoogte) tot grote gevolgen leiden?”
“De nationale schuld ligt op dit moment op ruim $14 biljoen (12 nullen, RB), terwijl het totaal aan uitgaven inclusief de ongedekte verplichtingen inzake de ouderen- en medische zorg intussen op een slordige 200 biljoen uitkomen. De staat is bijgevolg insolvent, aangezien er geen enkele modus denkbaar is om deze schulden weer in te lopen. De gedachte dat één der beide partijen op serieuze wijze zou willen bijdragen om het fiscale kaartenhuis weer op orde te brengen is domweg ridicuul!”
Boom and Bust
Verder haalde hij de Oostenrijkse School aan die monetair min of meer haaks staat op het Angelsaksische model (speelt ook in de eurozone!) en aangeeft hoe een loose central bank monetary policy voortdurend booms and busts voortbrengt. Eén en ander als gevolg van marktingrepen (manipulatie) door kunstmatig de rente te verlagen c.q. te verhogen, een onheus beleggingsklimaat te scheppen en economische misrekeningen (bij de banken) op te roepen daar kapitaal wordt afgeleid van de hoogst reële waardebestemming gereflecteerd in de voorkeur van de consument. Zo leidde een “los” monetair beleid recent tot de dot-com bubble begin deze eeuw, de vastgoed bubble in 2007, de krediet bubble in 2008 eindigend in de schuld bubble van nu.
“Veel te lang heeft het Fedbeleid met de inmiddels “beruchte” quantitative easing (QE) de rente kunstmatig laag gehouden om de overheid in staat te stellen de uitgaven drastisch te verhogen en daarmee roekeloos nieuwe schuld te creëren, waarvan de kosten (rente) veel lager zijn dan onder de huidige omstandigheden verantwoord is”.
“Republikeinen noch Democraten hebben een poging gedaan om een eind te maken aan deze gravy train’(bagger politiek), waarbij de ene partij voorkeur had voor “oorlogje voeren” en de andere voor het zorgstelsel. Na alle hocus pocus zoals de historisch lage rente, QE en de grenzen aan het schuldenplafond staat het Congres nu voor een geweldig dilemma”.
Harde besluiten
“Het is nog niet te laat om terug te keren tot fiscale gezondheid. We zouden kunnen beginnen om de schuld aan te pakken die door de Fed werd opgenomen, die al $1,6 biljoen onder het schuldplafond zou wegnemen” (hij geeft niet aan hoe). “Of, we zouden onze troepen terug kunnen roepen, het zorgstelsel faseren om op deze wijze de federale overheid weer op het spoor terug te brengen leidend tot binnen de begrenzingen zoals in de grondwet (Constitution) zijn vastgelegd. Tot nog toe is niemand bereid zich voor een dergelijk hard besluit in te zetten. Iedereen is bezig ‘to kick the can down the road’ (het lege blikje voor zich uit te schoppen) en te geloven in de oneindigheid van geld uitgeven dat er niet is”.
“Indien er thans geen majeure beslissingen in dit opzicht worden genomen, staat de V.S. vroeg of laat een default te wachten. Vanwege de onherstelbare schade beter sooner than later. Dat sooner zou nog wel eens even op zich kunnen laten wachten in verband met de verkiezingen volgend jaar. Het schuldplafond wordt uitsluitend gebruikt als politiek pressiemiddel om er straks bij de verkiezingen voordeel uit te peuren.“
Ook al wordt geveinsd van niet, blijft het spelletje van spenderen, lenen en bijdrukken uiterst aanlokkelijk om nog even voort te zetten zolang ‘the herd’ (de kudde) hierin blijft geloven “gesteund” door de Rating Bureaus. Immers, de Grieken worden weliswaar afgeserveerd, maar de V.S. onder soortgelijke omstandigheden behoudt vooralsnog haar triple‑A status. Waarom? Die kan blijven bijdrukken! Nog opmerkelijker is dat naarmate de schuld toeneemt, de terugbetalingscapaciteit daarmee navenant afneemt zonder dat dit invloed op de rating heeft. Sterker, als het schuldplafond niet wordt verhoogd dan verliest de V.S. wellicht een A’tje maar het niet ophogen van het schuldplafond impliceert dat er juist minder wordt geleend en bijgedrukt. Kunt u het allemaal nog volgen of moet ik me toch even laten nakijken?
Niemand schijnt zich tot dusver druk te maken over de kwaliteit van de uitstaande schulden, terwijl de ratingbureaus de AAA-ratings van 1990 tot 2008 hebben laten groeien van beneden 10% schuld naar bijna 50% in 2006 en deze ratings lieten staan na “het slippertje” in 2008.
Onderstaande chart uit de Financial Times geeft dit goed weer voor zover het is te lezen.
Een triple‑A rating impliceert ‘an extremely strong capacity to meet financial commitments’, in goed Nederlands: een buitengewoon sterke capaciteit om aan de financiële verplichtingen te kunnen voldoen. Op zich is daarmee niks mis zolang je niet alleen je geld + vergoeding (rente) terug krijgt maar ook dezelfde koopkracht. Dat wordt er helaas niet bij verteld en daarin schuilt nu juist het grote risico! Schrikken was ook de gigantische corporate debt die S&P inschat op een slordige $8 biljoen die tussen 2012 en 2015 op herfinanciering staat te wachten en straks moet concurreren met de te herfinancieren staatsschuld (afgelost wordt er niet of nauwelijks).
Indien de regering nu niet langer aan haar verplichtingen voldoet, brengt zulks ongetwijfeld pijnlijke gevolgen met zich mee voor de kortere termijn. Immers, de triple‑A rating (volgens Weiss Research is de staatsschuld intussen al tot junk “verheven”) leidt tot een hogere rentevoet maar alles bij elkaar is dit nog niet zo slecht, zegt Paul. Immers, een hogere rente leidt er vanzelf toe dat de overheid minder gaat lenen, budgetten weer op orde (in evenwicht) moet brengen (as the cost of servicing debt will be so expensive as to preclude future debt financing of government operations, vertaald: de leningkosten zullen dermate hoog zijn dat de vorming van nieuwe schuld wordt ingedamd, als gevolg waarvan ‘the government will return to sound financial footing’ (de overheidsfinanciën weer op een gezondere voet terugkeren).
Raising the ceiling
“Het alternatief voor een default is niets anders dan om het schuldplafond verder op te hogen, ‘keep spending like a drunken sailor’ and hope that the default comes after we die’ (geld blijven uitgeven als een dronken matroos en hopen op een après nous le déluge). ‘A future default won’t take the form of a missed payment, but rather will come through hyperinflation’ (een toekomstige default zal niet de vorm van een gemiste betaling aannemen maar van een hyperinflatie).
De reeds bestaande “incestueuze” *) relatie tussen de Fed en de federale regering zal verder groeien naarmate de Fed meer staatsschuld opneemt en deze “monetariseert” op een manier die de huidige QE2 doet ‘schrompelen tot een druppel op een gloeiende plaat’. Hij refereert hierbij aan de ondergang van de Weimar Republiek, maar dan in een land dat de wereldeconomie beheerst. ‘That’s what we face if we do not come to terms with our debt problem immediately’ (dat staat ons te wachten als we niet direct tot een oplossing van ons schuldenprobleem komen).
“Een default zal pijnlijk zijn maar vermijdbaar voor een land als de V.S. Geld pompen in de economie om de recessie te bestrijden leidt alleen maar tot een niet houdbare economische boom en een nieuwe recessie ‘worst than the first’! Op dezelfde wijze leidt het ophogen van het schuldplafond tot het uitstel van de dag van afrekening met nog veel rampzaliger gevolgen. Dus dit is de enige keus die we hebben: óf we zetten nu het mes er in óf we nemen nog “een pilletje” om de gevolgen zo lang mogelijk uit te stellen”.
Commentaar
Op zich is de stelling al dikwijls in mijn columns aan de orde geweest. Wel moet je respect hebben voor de man’s optimisme om op termijn toch weer tot een degelijk en gezond staatshuishoudboekje te kunnen komen. Hij gaat evenwel voorbij aan de harde realiteit van een snel verarmingsproces ook indien je nú tot sanering van het schuldprobleem zou overgaan. Je neemt hiermee onvermijdelijk ook een open optie op sociale onrust, misschien nu iets minder dan straks. Uit hoofde van zijn optimisme en zijn voorgenomen inzet om er “iets” aan te gaan doen verdient hij niettemin het voordeel van de twijfel.
Helaas ziet men (de consument) dat grosso modo nog geheel anders en wordt er letterlijk om het hardst om ophoging van het schuldplafond geschreeuwd. De kans is dus levensgroot dat de “jongelui” in het Congres hun oren hiernaar zullen laten hangen en Paul geen schijn van kans maakt. Hij zal dan de geschiedenisboekjes ingaan als de man voor wie men doof was.
Paul’s stappen
Al eerder had Paul betoogd dat de dollar verder onderuit zou gaan bij QE-voortzetting. Hij stelde dat “een valuta gezond blijft zolang deze zonder dwang door iedereen wordt geaccepteerd. Door de eeuwen heen hebben goud en zilver het meest beantwoord aan de eis van wat een ‘gezonde’ valuta moet zijn. Maar thans wordt het gebruik er van in ons land (V.S.) gestraft terwijl het grondwettelijk het enige betaalmiddel is. Nu wordt dat als misbruik bestempeld”.
“Dit is de reden dat ik stappen heb ondernomen om het constitutionele monetaire systeem te herstellen zoals dat is voorzien en toegepast door de Founding Fathers. Hiertoe heb ik een HR (Wet van Initiatief) ingediend om drie van de belangrijkste obstakels m.b.t. de geldcirculatie weg te nemen w.o. om “misbruik” wetgeving die alleen dient om de schepping van ‘private’ commodity valuta’s te voorkomen alsmede de belastingwetgeving aan te pakken die boetes oplegt aan het gebruik van gouden en zilveren munten als wettig betaalmiddel (intussen door 3 staten voorgesteld, RB). In tegenstelling tot het huidige systeem ten faveure van de Fed en haar bankenkartel *) zullen alle Amerikanen beter af zijn met een gezonde valuta” (waarop geen schulden rusten, RB).
Luis in de pels van de Amerikaanse bevolking
Voor een goed verstaander is het belangrijk te weten dat de Fed buiten de voorzitter geen benoemde ‘officials’ kent die verantwoording zouden moeten afleggen. De Fed is geen overheidsinstituut ook al wordt dat “aura” meegegeven. Evenmin kent de Fed een officieel mandaat om het publiek te dienen. Dit instituut is “de jure”, een private opzet die als een last op de schouders van de belastingbetaler blijkt te rusten. Eigenlijk zou je derhalve van een ‘crime syndicate’ kunnen spreken. De Fed eigent zich het recht toe ‘to bail out everything too big to fail’ maar dat recht staat nergens omschreven en is bovendien strijdig met de grondwet.
*) De Fed blijkt in 1907 te zijn opgezet door vijf “dynastieën”: JP Morgan, Rockefeller, Rotschild, Walburg en Bilderberg en geldt feitelijk als een bankkartel dat zogenaamd bedoeld was ‘to protect the U.S. people from the bad bankers’. Dit kartel opereert sinds 1913 openlijk in partnership met de Amerikaanse overheid met een aantal “doelstellingen” voor ogen:
- om de onderlinge concurrentie te stoppen (typische kartelgedachte)
- om goedkeuring te krijgen voor een soort ‘franchise’ formule om geld te creëren met andere centrale banken van de afzonderlijke staten
- het beheer over alle bankreserves te verkrijgen
- tekorten af te boeken op de belastingbetalers
- het Congres te overtuigen dat het ging/gaat om “de bescherming van de belangen van de burgers”.
Zonder de belastingbetaler te raadplegen kon de regering via een knip met de duim de Fed verzoeken om geld te creëren alsmede leningen uit te schrijven met de rente voor rekening van de belastingbetaler. Dit wordt ook wel het Mandrake Mechanism genoemd. Mandrake is een komische stripfiguur. Vandaar dat Ben Bernanke zich onlangs nog liet ontvallen dat de schuld niet “vermonetariseerd” maar slechts “gedigitaliseerd” wordt, een “tovenaarsformule” dus. Je kunt de facto spreken van pure vervalsing van het geldcircuit. Op deze wijze zet het “fiat papier” aan tot de vernietiging van de maatschappelijke orde, hetgeen je tot dusver alleen terug ziet in het goud en zilver als meeteenheid van de koopkracht. Dit staat allemaal te lezen in het boek van G. Edward Griffin met als titel ‘The creature from Jeckyll Island’, waar destijds de aanzet tot de Federal Reserve Bank werd gegeven.
Op de COMEX zie je een soortgelijke ontwikkeling waarbij in goud- en zilver futures niet voor bijna 100% maar voor bijna 100 keer(!) meer wordt verhandeld dan de voorhanden voorraad opgeslagen goud en zilver. Is er een mooier sprookje? Dat dit zo lang heeft kunnen voortduren, is uitsluitend te danken aan de gelegaliseerde manipulaties van JP Morgan c.s., “gedoogd” door de Fed en in wezen ook door het Congres. De maffia zou hiervan likkebaarden.
Noot
Van een goed geïnformeerde lezer van mijn columns ontving ik een email m.b.t. de levensduur van de Federal Reserve die naar het schijnt in 1927 een eeuwigdurende “kalender’ heeft meegekregen. Voorts zou in deze Act staan dat de Fed voor het “controleren” van de geldhoeveelheid “een fee” ontvangt uitgedrukt als Seigniorage. Deze fee wordt niet uitbetaald in Notes maar in Gold Certficates. Dit zou het antwoord van ‘uncle’ Ben op Ron Paul’s vraag kunnen verklaren of er überhaupt nog goud in Fort Knox ligt. Hij antwoordde daarop dat de goudvoorraad onder het ressort van het ministerie van Financiën viel/valt en dat daartegen certificaten werden/waren uitgegeven. Of dit dezelfde Certificaten betreft, is niet duidelijk.
Ook verklaarde Bernanke in datzelfde vragenuurtje dat goud niet als monetair geld moet worden beschouwd maar meer als “traditie”. Het maakt wel duidelijk dat de Amerikaanse goudreserve afgezien van alle swaps e.d. hoogstwaarschijnlijk aanzienlijk minder groot moet zijn dan de laatste audit in 1955 aangaf. Dit werkt evenmin mee om het vertrouwen in de dollar hersteld te krijgen. Daarnaast is ophoging van het schuldplafond een volstrekte “farce” om tot schuldsanering te komen. De meeste Amerikanen denken van wel. Ze komen er vanzelf achter ook al kan dat nog “effe” duren!
Robert Broncel
Publicist US Markets